Στο ίδιο κλάμα…
Ξημέρωσε,
όμως η νύχτα δε τέλειωσε,
ούτε το τραγούδι του γκιόνη σταμάτησε,
οι καβαλάρηδες του ήλιου
περιμένουν στη μεγάλη Πύλη
οι πόρτες ν’ ανοίξουν,
μάταια,
η ώρα προχωρεί κι οι πόρτες δεν ανοίγουν,
ο ήλιος όλο και ψηλώνει.
Μυριάδες σκλάβοι της ζωής
αιώνες τώρα ,
προσμένουν το σκοτάδι να τελειώσει,
αλίμονο, στον ίδιο ουρανό
πάντα η ίδια μέρα αναβοσβήνει,
χωρίς ποτέ τέλειο ξημέρωμα να ρθεί
μα ούτε και ποτέ τέλεια να νυχτώνει…
Ίσως είναι τα όρια
που έθεσε ο Θεός,
προτού το ταξίδι ξεκινήσει,
με εντολή το χάραγμα
ποτέ να μη τελέψει.
Έτσι βολεύει
Τους άρχοντες της προσμονής,
Στο ίδιο κλάμα
Γέννηση και θάνατος
Να κρύβονται μαζί.
Χωρίς και να φιλιώνουν…
,
Γιώργος Λευθέρης 5.11.010
