Οι σκλάβοι

Σιγά σιγά

στερεύουνε οι φωνές

κι ας είναι το νερό πολύ

στο κάμπο λιμνασμένο

είναι ο κρουνός κλειστός

δε το αφήνει να κυλήσει

αδίστακτοι

οι νερουλάδες καραδοκούν

να κλέψουν το νερό

στους μυλωνάδες να πουλήσουν

πάει καιρός

όπου οι νερόμυλοι

δεν έχουνε νερό

σιτάρι δεν αλέθουν

το κρουνό να ανοίξει καρτερούν,

οι σκλάβοι αποφασίζουν…

Γιώργος Λευθέρης

23.6.11

Χάος

Ψάχνω απεγνωσμένα

να βρώ

δυό λέξεις

να σωθώ

την ιστορία να ξεγελάσω

να μην αφήσω πίσω μου

κληρονομιά

το τωρινό κατάντημά μου

ούτε οι ζωγράφοι του μέλλοντος

να βρούν δουλειά

με ήρωα

το τραγικό σκαρίφημά μου.

Όμως τα γενόμενα

είναι βαριά

της σκέψης οι αχθοφόροι

άλλο δε σηκώνουν

Αλήθεια άνθρωπε

ως πότε

την ιστορία θα ξεγελάς

κι αυτή θα σε ακλουθά

στο γκρεμισμένο μονοπάτι;

Γιώργος Λευθέρης
23.6.11

Το φυλαχτό

Παιδί μου συγχώρα με

γιατί σου έδωσα

αυτό που δεν ήθελα να πάρεις

τον φάλτσο εαυτό μου

όμως εσύ

αν δε μπορείς

μην ακλουθάς

αντάρτεψε και φύγε

ξεκίνα άλλο δρόμο

λύτρωση πάντα υπάρχει

δε ξέρω μόνο

αν της γενιάς το φυλαχτό

είναι σωστό

στο παιδί σου να το δόσεις

αν και δε μπορείς να κάνεις διαφορετικά

οι μοίρες έτσι προστάζουν…

Γιώργος Λευθέρης

11.6.11

Ο ξοδεμένος χρόνος

Κάθε φορά

που κάποιον δικό μου

αποχαιρετώ

ψάχνω να βρώ

ροή

στο ξοδεμένο χρόνο.

μάταια

οι ημερομηνίες

σταματούν

για λίγο στο χαρτί

κι ύστερα εξαφανίζονται

στη στάχτη,

προτού προλάβω να σκεφτώ

αρχή και τέλος έχουν φύγει

όλα συνθλίβονται

στο κυρίαρχο μηδέν

δείγμα

από το ξοδεμένο χρόνο

δεν υπάρχει…

Γιώργος Λευθέρης

Το φταίξιμο

Ξώμεινες διαβάτη μοναχός

ανθρώπους άλλο δε γνωρίζεις

ούτε κι αυτοί σε βλέπουν

η στράτα είναι τώρα αδειανή

αφηνιασμένα τα άλογα καλπάζουν

ψάχνω να βρώ

κάποια βοή

να μοιάζει στη δική σου

την ώρα που θρηνολογείς

αφουγκράστηκα

θαρρώ τα βήματά σου

κάποιος μου ψιθύρισε

πώς ακόμα ζείς

ίσως και να σωθείς

αν σε ξυπνήσει

ο άγριος εαυτός σου

το φταίξιμο

για τη σιωπή

σε άλλον

μη ψάχνεις

δεν θα βρείς

είναι απόλυτα δικό σου…

Γιώργος Λευθέρης

12.6.11

Η απόγνωση του ξενιτεμένου

Βράχε δικέ μου

δε σε πρόδωσα

με άλλους χορευτές

στα ξένα πανηγύρια

ούτε το ξένο φιλί

ήταν πιο γλυκό

από το πρώτο το δικό σου

με πάθος έσυρα

της πατρίδας το χορό

έξω απ’ τη πατρίδα

γεφύρια έχτισα

αν λάχαινε να χρειαστεί

κοντά σου να γυρίσω.

Ξαφνικά τρομάξανε οι καιροί

αφήνιασαν οι άνθρώποι

οι μάστορες της άρνησης

γκρεμίζουν τα γεφύρια,

ξανάρχισε το κυνηγητό

με πόρτες κλειδωμένες…

Γιώργος Λευθέρης

7.6.11

Σάλτος και φλόγα

Στο άγγιγμα της φλόγας
κρύβεται η χαρά
στο σάλτο της αμαρτίας
η ελπίδα,
όλα ξεκινούν
από την αναπάντεχη στιγμή
της ευχής
η της κατάρας,
η αντάρτισσα ματιά
δίνει το σύνθημα
ο πόλεμος να αρχίσει
η μάχη είναι παράξενη
δεν έχει νικητές
μονάχα νικημένους,
όλοι στο τέλος προσκυνούν
γονατιστοί
αυτούς που δεν υπάρχουν
αλλά και περιμένουν την αυγή
τους καινούργιους καβαλάρηδες
να ρθούν
τις φωτιές
να ξανάνάψουν…

Γιώργος Λευθέρης
5.6.11

Τερματισμός;

Πασκίζεις άνθρωπε να δικαιολογηθείς

γιατί άνθρωπος δεν είσαι

γιατί φορτώνεις

σε άλλου τ’ όνομα

τις αμαρτίες τις δικές σου

επιδεικτικά

γιατί βρίσκεις στασίδι στην εκκλησιά

για τα βάρβαρα ένστικτά σου

αλόγιστα ξετυλίγεις

το κουβάρι της ζωής

ανήμπορος  να δείς κατάματα

τον φαύλο εαυτό σου

δε ξέρεις αν περπατάς ορθός

η αν σέρνεσαι στην άμμο

συνειδητά

όλα τα μετράς στραβά

όλο και πιο γοργά βυθίζεσαι

στης ανυπαρξίας το σκοτάδι…

Λύτρωση άνθρωπέ μου δε θα βρείς

αν συνεχίσεις με αυτή τη ρότα το ταξίδι

εκτός και είναι της μοίρας σου γραπτό

κάπου εδώ να τερματίσεις…

Γιώργος Λευθέρης

1.6.11

Το μαχαίρι

Λίγη ανθρωπιά

ζητιάνευα

από τον διπλανό μου

για ν’ ακουμπήσω στ’ όνειρο

κι εγώ να επιβιώσω

αλίμονο κανείς δεν πρόσεξε

πώς μοναχός μου έκλαιγα

κάτω απ’ τη γκρεμισμένη σκάλα

η μάνα μου είχε φύγει

η στράτα ήταν άδεια

ψωμί άλλο δεν είχα

μονάχα το μαχαίρι…

Γιώργος Λευθέρης