Οι φωνές

Θέλω να φιλιώσω
τις πρώτες μου λίμπερες φωνές
με τις σκλάβες τελευταίες
να ρθούνε απόψε
μαζί μου στο χορό
ξανά να γνωριστούμε
να κλάψουμε
και να γελάσουμε πολύ
προτού ο μεγάλος εξουσιαστής
το νόμο επιβάλει,
προτού τα βούκινα σιωπήσουν
τότε μόνο,
με τη καινούργια τη φωνή
θα ανάψω πάλι
στη στράτα το φανάρι…


Γιώργος Λευθέρης
22.2.11

Σκοτάδι

Σκλάβε
όσο και να τη κυνηγάς
την έννοια του τίποτα
ποτέ δε θα τη πιάσεις
κρύβεται πίσω απ΄το μηδέν
πέρα από την υπαρξή σου…
ούτε θα μάθεις ποιός είσαι
και που πάς
γιατί τίποτα δεν είσαι,
αρχή και τέλος
έννοιες ανύπαρκτες
παρηγοριά στους πεζοπόρους
μόνο το σκαλί της γέννησης
δείχνει κάποιο φώς
φωλιάζει λίγη ελπίδα.
Eδώ μερικοί φωνάζουν το Θεό
το δρόμο να τους δείξει…
γραφιά
οι αράδες σου
με μπέρδέψαν πιό πολύ
μέσα στο απέραντο σκοτάδι…

Γιώργος Λευθέρης
22.2.11

Απρόσμενη επιδρομή…

Στης ώρας το στραβοπάτημα

στης μοίρας το γραμμένο

κρύβεται η επιδρομή του έρωτα

που δε τον πολύθέλεις…

Τυφλώνει ο κεραυνός,

το νου τον κομματιάζει

παράδεισος και κόλαση μαζί

ζώνουν σφιχτά

αυτούς που έτυχε

να αγγίξουνε τη φλόγα…

Οι δείχτες του ρολογιού

μένουν παρατημένοι στην αρχή

κινούνται αργά

να ξημερώσει περιμένουν.

Όμως η «λευτεριά»

πολλές  φορές αργεί

άλλες φορές

δεν έρχεται καθόλου,

κανείς δε ξέρει

πότε θα φύγει

ο δολοφόνος σκοπευτής

αν πάλι θα γυρίσει

μπορεί κι απ’άλλο δρόμο…

Γιώργος Λευθέρης

11.2.11

Οι «πραματευτές»…

Όλοι τους φτηνοί  πραματευτές

απλώνουν τις πραμάτιες τους

στον ερημωμένο κάμπο

πελάτες τους οι πεινασμένοι του πανηγυριού

αναζητούν νερό ψωμί κι ελπίδα

οι πραματευτές , αλίμονο, αυτά δε τα πουλούν

είναι στη μαύρη λίστα…

ντελάληδες άναρθρων κραυγών

οι πολιτικοί

μονάχα ψεύτικα κοσμήματα πουλούν

γι αληθινά τα παρουσιάζουν

κι οι αγοραστές που είναι πολλοί

τρέχουν να τα αγοράσουν…

εξέφτυσε  στις μέρες μας

το παζάρι της πολιτικής

ψεύτικη κι η μονέδα,

όσο για τους πραματευτές

ο ένας τον άλλον κυνηγά

κι όλοι μαζί… εσένα…

Γιώργος Λευθέρης

16.2.11

Ο γονιός

Από την άλλη όψη…

Ο εθνικός γονιός μας
γέρασε
δε μπορεί άλλο να μας θρέψει
το βύζαγμα το αχόρταγο
τον στράγγιξε
ο γέρος θα τελέψει…
Καυσόξυλα
της πατρίδας τα όνειρα
στο τζάκι σιγοκαίνε…
Τα νέα παιδιά
κλαίνε μοναχά
έξω απ’ τις ξένες πόρτες
ζητιανεύουν ένα χαμόγελο
μία αρχή
έναν βράχο να σταθούν
προτού παραδοθούνε…
Το φταίξιμο δικό μας
των γονιών
τα μάθαμε να κλαίνε
αντί να πολεμούν
να βρούν το μονοπάτι…

Γιώργος Λευθέρης
10.2.11

Κραυγές

 Από τη παγκόσμια επικαιρότητα

Χιλιάδες οι σκληρές

άναρθρες κραυγές

των τωρινών

αδύναμων ανθρώπων…

Στο πουθενά

καλπάζουν τα άλογα

γκρεμίστηκε η πατρίδα

πυξίδα δεν υπάρχει

οι σκλάβοι

ψάχνουνε να βρούνε φώς

πάει καιρός

που ο ήλιος έχει σβήσει.

Φανάρια δεν υπάρχουν…

Κουρελιασμένες σέρνονται

των μανάδων οι κραυγές

με τις παιδιάστικες φωνές

στα δουλοπάζαρα να κλαίνε…

Όμως τον οδυρμό του τίποτα

της απόγνωσης το χάος

οι χορτάτοι κυνηγοί

τα αγνοούν

δε θέλουν να τα ξέρουν

φαντάζουνε γι αυτούς

ξένες  βοές

για αυτούς που δεν ακούνε…

Αλήθεια μέχρι πότε;

Κάποια στιγμή

το κλάμα των πολλών

θα πνίξει

το μακάριο ύπνο των ολίγων…

Εκτός και ξυπνήσουμε

Πριν την ολική καταστροφή

Και όλοι μας σωθούμε…

Γιώργος Λευθέρης

2΄2΄11

Τη χαρά

Τη χαρά

δεν  την βρίσκεις πουθενά

στο άγριο παζάρι

μήτε στις «τεχνικές αναπνοές»

των μηχανών

με αμοιβή παράδες

η χαρά δεν έχει αφεντικό

κανέναν δεν ακούει

με προσταγές δεν περπατά

μονάχα φίλους έχει

του έρωτα τη κρυφή ματιά

της μάνας τα τραγούδι…

Μα πιο πολύ

τη βρίσκεις τη χαρά

στο άνθισμα του χαμόγελου

στις ξεχασμένες ώρες

στις καθημερινές

ρέμπελες στιγμές

που εσύ δε λογαριάζεις…

Γιώργος Λευθέρης

1΄2΄11