Καλπασμός

Εγώ ο μικρός

είμαι πιο πολύς από τον όχλο

αλλά και πιο λίγος

από τον άλλον εαυτό μου

όσο μικραίνουν οι μέρες μου

και το ύψος λιγοστεύει

το εγώ μου αγωνιά

μένει πίσω μοναχό

στα γερασμένα αλώνια

φορεί το ξεθωριασμένο

μανδύα της ντροπής

απεγνωσμένα προσπαθεί να κρατηθεί

ορθό

στους γκρεμισμένους πύργους

δεν ακούει των νέων αλόγων

το καλπασμό

που έρχονται προς τα εδώ

να τον ποδοπατήσουν,

αναγκαστικά

σε λίγο θα υποταγεί

στη μοίρα των ανθρώπων…

Γιώργος Λευθέρης

28.4.11

Η Ανάσταση

Αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος μπορεί

ακόμα κι αν το θέλει

 ν’ απελευθερωθεί

απ’ την ανθρώπινη σκλαβιά του

έτσι που έχει μπλέξει το Θεό

με τη προαιώνια αμαρτία…

Τι κι αν κτυπούν οι καμπάνες δυνατά

κανείς δεν τις ακούει

η εκκλησία είναι γεμάτη από υποκριτές

που κάνουν το σταυρό τους…

Ο Χριστός  στη πόρτα της Ανάστασης

υπομονετικά τους καρτερεί

αυτοί το διασκεδάζουν…

Γιώργος  Λευθέρης

17.4.11

Μηδενοποίηση

Τα βήματα  η τα πράγματα

χλευάζουν πιο πολύ

τη προδομένη υπαρξή μου;

Τα χνάρια μου

πάνω στη λάσπη

ζωγραφίζουν καθημερινά

τη τραγική φιγούρα της ζωής μου

γυμνή κι ανήμπορη 

σέρνεται

μπροστά στα αμάζευτα σκουπίδια.

δύο τρείς σημαίες  υψώθηκαν

γρήγορα ξεσκίστηκαν

γίνηκαν κι αυτές σκουπίδια

οι άρχοντες του δρόμου δε φοβήθηκαν

όπως ελπίζανε οι σκλάβοι.

ο ήλιος δεν ανέβηκε

πιο πάνω απ’ τους ανθρώπους.

Γιώργος Λευθέρης

19.4.11

Η καταιγίδα του διαδικτύου

Απελευθερώθηκαν

κι αφήνιασαν

του κάμπου οι κολασμένοι

βρήκαν λύτρωση για το εγώ

χώμα για το αλέτρι

λεύτερες τώρα οι φωνές γυρνούν

αλητεύουνε στο κόσμο,

κάποιος τους άκουσε

σε κάποιον μίλησαν επιτέλους…

Το ρέφουλο με τη βροντή

γκρέμισαν τη πατρίδα

τις  πινακίδες κατέστρεψαν

τα όρια χάθηκαν

οι βάνδαλοι αλωνίζουν…

Αλήθεια τούτη η λευτεριά

είναι απρόσμενη χαρά

για μια ακόμη δυστυχία;

Ευτυχώς το αλέτρι

μένει πάντα εκεί

στο χώμα σφηνωμένο…

Γιώργος Λευθέρης

15΄4΄11

Ο παπάς

Αναρωτιέμαι αν ο παπάς

μπορεί να είναι

πληρεξούσιος του θεού

στα άγρια κοπάδια των ανθρώπων

αν μπορεί να ξεχωρίσει τους πιστούς

από τους άπιστους ανθρώπους

με πρώτο και καλύτερο

τον ίδιο εαυτό του,

υποκλίνεται στους ίδιους πειρασμούς

κρύβει τις ίδιες αμαρτίες…

Απάντηση το ερώτημα δεν έχει.

Είμαστε όλοι ίδιοι

αν υπάρχει κάποια «άγια» διαφορά

βρίσκεται περισσότερο

στους ρέμπελους πιστούς

και όχι στο παπά,

ο παπάς αλίμονο

τα κοπάδια ακλουθά

κι άς έπρεπε

το αντίθετο να κάνει…

Γιώργος  Λευθέρης

2.4.11

Οι δικοί μας βάρβαροι

Οι βάρβαροι ποτέ δεν έφυγαν

γιατί ποτέ δεν ήρθαν

από γεννησιμιού μας

βρισκόντουσαν πάντα εδώ

καταδυναστεύανε τη πόλη

μόνο που δε τους βλέπαμε

τους περιμέναμε να ρθούνε

χτίζαμε κάστρα ολόγυρα

αυτοί όμως ήσαν εδώ

οχυρωμένοι στις ψυχές μας .

Αλίμονο

Μυριάδες άνθρωποι  σκοτώθηκαν

σκοτώνονται  ακόμα

να πολεμούνε τους βαρβάρους…

Γιώργος Λευθέρης

17΄4..11

Το φεγγάρι

Έχασαν τα παιδιά

το φεγγαρίσιο φώς

το ρήμαξαν οι γονιάδες

το έσβησαν οι πύραυλοι

δικοί μας οι φονιάδες.

Γκρέμισαν τον ουρανό οι μάστορες

χωρίς φεγγάρι η νύχτα

φυγάδεψαν παραμύθι κι όνειρο

στο ανθρώπινο σκοτάδι…

απόμεινε η φαντασία μονάχή

να δεί αν θα φεγγίσει…

Γιώργος Λευθέρης

9΄4΄11

Στη κόψη της γραφής

Στη κόψη της γραφής κρέμεται

η λίγη υπαρξή μου

πρέπει απόψε να τελειώσω τη γραφή

προτού να ξημερώσει

μην απομείνει στο δρόμο μισερή

και αύριο κανείς δε τη προσέξει.

Τα βήματά μου όλο και πιο πολύ

στριμώχνονται στην άκρη,

όποια στιγμή μπορεί

τον ειρμό να χάσουνε

άλλο να μη μπορούν

τη γραφή να διαφεντέψουν,

ακόμα αναπάντεχα

μπορεί να σταματήσουν…

Ναι θέλω απόψε

να  τελειώσει η γραφή

αύριο δε μπορώ να περιμένω

δε ξέρω αν το αύριο θα ρθεί

αν θα υπάρχουν οι γραφίδες,

πρέπει απόψε να τελειώσω τη γραφή

αύριο είναι μια άλλη μέρα

δική μου αυτή δεν είναι…

Γιώργος Λευθέρης

7.4.11

Φυγή

Έφυγες γιατί φοβήθηκες

τα ίδια βήματά σου

μη σε προδόσουν οι φωνές

που τριγυρνούν στη ρούγα

μη στείλουν αναπάντεχα

ντελάληδες

να κλέψουν τ’ όνομά σου

και απομείνεις μοναχός

παντέρημος στη στράτα.

φοβήθηκες και φυγάδεψες

τον άλλον εαυτό σου…

Γιώργος Λευθέρης

5.4.11

Φαντασίωση

Σε βρήκα μέσα στον άπειρο

προτού να σε γνωρίσω

είχες τη δύναμη του τίποτα

την αρχοντιά του «υπάρχω»

δεν είχες ακόμα όνομα

ούτε δικό σου δρόμο

απλόχερα

σκόρπιζες την ύπαρξη

με το χαμόγελό σου,

έχτιζες και γκρέμιζες μαζί

παλάτια που δε ξέρεις

έβαλες τις πέτρες στη σειρά

για να σε περιμένουν,

μπορώ τώρα να διαβάσω τη γραφή

κάτω απ’ το όνομά σου…

Γιώργος Λευθέρης

5.4.11

Οι πελαργοί…

Μια νύχτα που δε γύρισα

τον εαυτό μου αντάμωσα

να κλαίει στο πεζούλι,

γιατί δεν τον ερώτησα

φοβάμαι πώς δεν ήξερε

δεν ήθελα να κλάψω,

τριγύρω όλοι περίμεναν

την ανατολή κοιτάζανε,

δυό πελαργοί φανήκανε

μαζί με το ξημέρωμα,

τίποτα δεν μας είπανε

εμείς δε τους ρωτήσαμε

ξεχάσαμε τι θέλαμε…

Γιώργος Λευθέρης

6.4.11

Λίγος…

Πανάθεμά σε  όμορφη ζωή

σε πλήρωσα ακριβά

ξεπούλησα στο διάβολο

ότι είχα και δεν είχα…

απόμεινα γυμνός

μέσα στη καταιγίδα…

δεν υπάρχει σπίτι να κρυφτώ

στρώμα για να ξαπλώσω

τα σάρωσε όλα

η όμορφη ζωή

χαμπάρι δεν επείρα…

ψάχνω να βρώ ένα φλουρί

από κείνα τα μπερκέτια

κρίμα

φύγανε όλα με την όμορφη ζωή

τίποτα δεν απόμεινε για μένα…

τούτο τον καιρό

βλέπω το μηδέν

την υπαρξή μου ν ‘αφανίζει

κι αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ

για τούτο το κατάντι.

εσύ και μόνο εσύ

απαντά η γκρεμισμένη μου φωνή

είσαι υπεύθυνος για όλα

σήκωσες της γής το βάρος μοναχός

ξέχασες

πώς είσαι λίγος πολύ λίγος…

Γιώργος Λευθέρης

2.4.11

Αγριανθρώποι …

Τρόμαξαν

και ρήμαξαν

απ’ τα δικά τους βήματα

οι ψεύτικοι ανθρώποι.

Ξέχασαν

και φύγανε

πουθενά δε πήγανε

πομείναν αγριανθρώποι…

Καλή σου ώρα πόλεμε

τους ανδριάντες έστησες

τυφλούς μας εκατάντησες

για σένα μόνο μείναμε…

Άλλη ζωή δε ξέρουμε

να μάθουμε δε θέλουμε

είμαστε αγριάνθρώποι…

Γιώργος Λευθέρης

27.3.11

Το εκκρεμές…

Σταλαχτές  έρχονται

οι ώρες του μεσονυχτιού

στο παραμύθι να φωλιάσουν,

βαριοί οι κτύποι

το χρόνο ξεγυμνώνουν οληνυχτίς

χτίζουν τις πέτρες της αναμονής

βοηθούν να ξημερώσει…

Τον αργό βηματισμό του εκκρεμές

τον ακούω από παιδί

στην άδεια σάλα του σπιτιού μας,

μου θυμίζει αυτούς που φύγανε απ’ το χορό

με το  τελευταίο κτύπο του ρολογιού

λίγο προτού να σταματήσει…

Η ζωή όμως δε τέλειωσε

τα βήματα ξανάρθαν,

ξαναμπήκαν στο χορό

το εκκρεμές ξανακτυπάει…

Γιώργος Λευθέρης

28.3.11

Σπαραγμός…

Xιλιάδων ζώων τις ζωές

έχω καταβροχθίσει

αναρωτιέμαι τι να πώ

στον άλλον εαυτό μου

πώς να του εξηγήσω

τη μάσκα που φορώ

και δε μπορώ να βγάλω…

εκτός και δεν υπάρχουνε ζωές

αλλά μονάχα ορέξεις

που πρέπει οπωσδήποτε  να κορεστούν

για να μπορώ να ζήσω…

τότε όμως το όνομά μου «άνθρωπος»

δεν είναι αληθινό

είναι ψεύτικο

χωρίς νοημοσύνη  και ψυχή

το ίδιο ακριβώς

όπως των άλλων ζώων….

απόδειξη περίτρανη

των μυριάδων ζώων  η σφαγή,

των ριφιών  ο σπαραγμός

όταν απ’ τη μάνα τους χωρίζουν…

Γιώργος Λευθέρης

11.3.11