Άγνωστο...

Αιώνες προσπαθώ να βρώ
γιατί δε με γνωρίζεις,
γιατί με κοιτάς ολημερίς
κι όμως δε με βλέπεις,
με κατηγορείς
πώς είμαι λειψός
δεν είμαι άνθρωπος ακόμα,
ευτυχώς οι μισοί άνθρωποι
κοιμούνται ενωρίς
οι άλλοι ξαγρυπνούν,
όμως
όλοι μαζί πηγαίνουν,
κανείς δε ξέρει πού…


Γιώργος Λευθέρης
21.4.13

Επιτέλους

Σε νοιώθω δίπλα μου
άνθρωπε δικέ  μου,
έστω κι αν δεν είσαι,
ούτε και το ξέρεις
κι αυτό έχει σημασία,
έχει πιo γλυκάδα η ζωή
όταν κρατάς κάποιον απ΄το χέρι,
όταν νοιώθεις τη ζέστα του

άλλου χεριού
στη δική σου παλάμη να φωλιάζει,
τότε το φτάσημο τ' ονείρου έχει φτάσει,
επιτέλους
έχεις κι εσύ κάποιον  δίπλα σου να υπάρχει...
Είσαι χαρούμενη να ζείς,
ο χρόνος έιναι δικός σου...
 
 
Γιώργος Λευθέρης
23.4.13

Ξέρω!

Ξέρω πώς για πολύ
αυτό που κρατώ
δικό μου
δε θα είναι,
όμως ακόμα ξέρω
πώς τούτης της λαχτάρας
η συνταρακτική στιγμή
είναι απόλυτα δική μου!

Γιώργος Λευθέρης
6.4.13

Το καινούργιο.

Αναρωτιέμαι ποιος να υπηρετεί
την αλήθεια πιο πολύ
το χάδι ή το βλέμμα;
Το γέλιο ή το κλάμα;
Όλα φεύγουν κι έρχονται μαζί
για της στιγμής τη χάρη,
όλα για λίγο σταματούν
κι ύστερα πάλι φεύγουν,
Οι άνθρωποι όλο κάτι καινούργιο αποζητούν
και το καινούργιο πάντα φτάνει,
όχι όμως όπως εκείνοι το ζητούν
αλλά όπως εκείνο θέλει...


Γιώργος Λευθέρης
14.4.13

Μοίρα κακή

Σίγουρα είμαι
σκλάβος της σιωπής
με πρόδωσαν
τα ξοδεμένα βήματά μου,
με φοβερίζουν οι Θεοί
γιατί σε κοίταξα στα μάτια,
νοιώθω αμαρτωλός
γιατί σου χάδεψα τα χέρι,
όμως πρέπει να είναι λεύτερες
οι ανθρώπινες φωνές
να φωλιάζουν όπου θέλουν,
μοίρα κακή,
αλίμονο δεν είναι,
γι αυτό κι υποφέρουν…


Γιώργος Λευθέρης
10.4.13

Το τραίνο

Ήρθα αργά
αλλά πρόφτασα στο σταθμό
το τραίνο να σφυρίζει
το χέρι να σηκώνεις
να με χαιρετάς,
να λές πώς με γνωρίζεις
να μου δείχνεις
το δάκρυ που έχεις χάσει,
καλώς ορίζω
το τραίνο που έχει φύγει…


Γιώργος Λευθέρης
10.4.13

Σκιές

Πολλές σκιές με ακλουθούν
δε ξέρω ποια είναι η δική μου,
τη πρώτη σκιά
τη συνάντησα μικρός
τότε που η σκιά πήγαινε μπροστά
κι εγώ ακολουθούσα…
Τώρα σκιές υπάρχουνε πολλές
δύσκολα τη δική μου ξεχωρίζω,
μα αν τύχει και τη βρώ
θα είμαι απ΄τους λίγους
που το ξέρουν…


Γιώργος Λευθέρης
31.3.13

Γυρεύοντας φυγή

Σε βλέπω να έρχεσαι
πέρα απ΄τα μάτια μου
πίσω απ΄την ύπαρξή μου
σε μια άλλη συχνότητα να περπατάς
όπου Θεοί και Δαίμονες συχνάζουν
για τους ανθρώπους που δε ξέρουν…
Σε ακούω να κουβεντιάζεις
με τις θηλυκές φωνές
μεθυσμένος να χάνεσαι
γυρεύοντας φυγή,
στης ανυπομονησίας τη κατάρα,
Τελικά υποκλίνεσαι
στης ζωής το λύγισμα,
τραγουδάς ξανά
το πρώτο σου τραγούδι.
Εγώ πάντα απ΄το χέρι σε κρατώ,
άλλη επιλογή δεν έχω…


Γιώργος Λευθέρης
30.3.13

Τιμητική εκδήλωση για τον Γιώργο Λευθέρη από την Κυθηραϊκή Αδελφότητα Πειραιά.

Το παιδί

Όσο κι αν τρέχω
πίσω από το μεγάλο πηγαιμό
την άλλη άκρη δε τη φτάνω
πάει καιρός που έχει φύγει,
τη τύλιξε στο αδράχτι της
μια νύχτα η γιαγιά
με φώς το μισόσβηστο λυχνάρι,
δίπλα στο κρεβάτι
είχε πάρει ο ύπνος το παιδί,
καθώς περίμενε
τη μάνα του να γυρίσει,
εγώ φοβήθηκα
τη πόρτα να κτυπήσω,
το παιδί να μη ξυπνήσω,
η μάνα του δεν θα ήταν εκεί
για να το νανουρίσει…


Γιώργος Λευθέρης
19.3.13

Χαίρομαι…

Χαίρομαι
να ακούω τα κεχριμπάρια του κομπολογιού
κάθε μέρα να μετρούν
τα’ απομεινάρια της ζωής μου.
Χαίρομαι
που τους ανθρώπους ακόμα αγαπώ,
τους περιμένω καθημερινά
στη πόρτα του σπιτιού μου
να τους δείξω πώς ακόμα ζώ
χωρίς ποτέ να τους προδώσω.
Χαίρομαι
όταν στο δρόμο συναντώ
παλιούς μου της θάλασσας συντρόφους,
να τρέχουν με χαρά
το χέρι να μου σφίξουν
και όχι δρόμο να αλλάζουν.
Χαίρομαι
που είμαι
αυτός που είμαι…


Γιώργος Λευθέρης
18.3.13

Αναρωτήθηκες;

Αναρωτήθηκες ποτέ περπατητή
αν φτάσαμε σε αδιέξοδο
και άλλος χώρος δεν υπάρχει;
Μήπως πίσω από μας
υπάρχει κάποιος που δε βλέπουμε
ούτε αυτός μας βλέπει;
Αν όμως βρισκόμαστε
σε διάφορη διάσταση
δύσκολο είναι να ειδωθούμε,
αυτό θα είναι
σωτηρία ‘η καταστροφή
αν επιμείνουν οι άνθρωποι
να γνωριστούν
με τα δικά τους μέτρα…


Γιώργος Λευθέρης
16.3.13

Ομολογία

Σε περιμένω αύριο να φανείς,
τα μεθυσμένα βήματα της Μούσας
να βοηθήσεις,
φοβάμαι πώς έχασαν τη σειρά
δε ξέρουνε που πάνε
ήπια πολύ
απ’ της ζωής το γλυκό κρασί,
δε λέω να σταματήσω.
Σε ευχαριστώ Θεέ μου
που με έχεις ακόμα ξυπνητό
αν κι δεν ακολουθώ πιστά τη συμβουλή σου,
είμαι κι εγώ ένας απ’ τους πολλούς
δικούς σου αμαρτωλούς
που τριγυρνούν τον κόσμο…


Γιώργος Λευθέρης
20.3.13

Ολότελα…

Πρέπει να βρείς άνθρωπε
αυτό που δεν έχασες ποτέ
και όμως συνέχεια γυρεύεις,
γιατί κλαίς
γιατί γελάς
γιατί δική σου ύπαρξη
ολότελα
δεν έχεις.
Την έχεις μοιραστεί με το Θεό,
μα η πιο πολύ είναι δική του,
με τον Θεό είσαι το πιο πολύ καιρό
Και όχι με ανθρώπους…


Γιώργος Λευθέρης

14 του Μάρτη 2013

Οι γραμμές

 
Πάνω στη τεθλασμένη γραμμή γεννήθηκες
στη καμπύλη ισσορόπησες
 
στην ίσια ποτέ δε γύρισες,
δεν είχες πάρει τις  συστάσεις,
πρέπει πάλι να αρχίσεις ...
 

Γραμμές

Πάνω στη τεθλασμένη τη γραμμή
γεννήθηκε
στη καμπύλη ισσόρόπησε
στην ίσια γραμμή
πάλι ξανά κύλησε,
κανείς δε ρώτησε ποτέ
γιατί εκεί κοιμήθηκε...
 

Γιώργος Λευθέρης
1.3.13.
 

Συνέλαβα το βλέμμα σου ...

Συνέλαβα το βλέμμα σου
στο άπειρο να κοιτάζει
ήταν έξω απ’ το παρών
ταξίδευε στο κάπου,
είχες ξεχάσει
πώς είσαι εδώ
έμεινες ακίνητος
στο πετρωμένο χρόνο,
εγώ υποτίθεται
ακόμα ζωντανός
φοβάμαι μή ξυπνήσεις ,ξαφνιαστείς
και γκρεμιστείς στο τώρα… δε βλέπω πουθενά
μα ούτε και σκοτάδι
όλα έχουνε χαθεί
δε ξέρω τα μάτια σου που είναι,
μπορεί τούτη την ώρα
πίσω να γυρνούν
να ψάχνουν να σε βρούνε…


Γιώργος Λευθέρης
25.2.13

Eυτυχώς

Όσο θα ψάχνω να σε βρώ
τόσο και θα υπάρχεις
έχασα ξαφνικά
τις ώρες της οργής
κρυφτούλι παίζανε
στο ημερολόγιό μου.
Ευτυχώς απόψε
Κάποιον περιμένω…


Γιώργος Λευθέρης
22.2.13

Κριτική της ποιητικής μας συλλογής από τον π. Παναγιώτη Καποδίστρια στον "Ίσκιο του Ήσκιου"

Δύο πρόσωπα

Συγνώμη δε σε γνώρισα
απ’ το πολύ το φως ,
ύστερα πάλι δε σε γνώρισα
απ’ το πολύ σκοτάδι,
τελικά έφυγες
χωρίς να δώ ποιος είσαι.
Κρίμα και σε περίμενα
πώς κι πώς να σε γνωρίσω
λένε πώς έχεις δύο πρόσωπα,
το ένα για να βλέπεις τη ζωή,
το άλλο να τη νοιώθεις !


Γιώργος Λευθέρης
17.2.13

Αναμονή στην ύπαρξη

Ξώμεινες στη κόψη της σιωπής
ακουμπάς μετέωρος στο χάος
κρατάς στο χέρι σου ένα κερί
τη φλόγα φοβερίζεις
όλα εξαρτώνται
από το δρόμο της φυγής
που ακόμα δε τον ξέρεις.

Κουβέντες ασυνάρτητες
αγωνιούν να βρούν ζεστή φωλιά
ελπίδα να στεριώσουν
εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή
παρά να περιμένεις
έστω και για μια στιγμή
αν θέλεις να υπάρξεις.


Γιώργος Λευθέρης
18,1,13

Αντίκρυ στο τίποτα

Λεύτερος στο άπειρο
στο χτές στο αύριο
πηδώ τη ζωή
κορο'ίδέυω το θάνατο
βρίσκομαι πέρα απ' το τίποτα
μέσα στο τ'ιποτα
το είμαι
δε το ξέρω
το αποζητώ 
σαν κάτι να μου λείπει...
 
Γιώργος Λευθέρης
27.1.2013

Η γνωριμία μου

Τρόμαξα με τη γνωριμία μου
καθώς αναπάντεχα
μού κόπιασε γυμνή
χωρίς νοημοσύνη.
Την είχε χάσει στο πόλεμο
βοηθώντας τους ανθρώπους,
μαζί είχε χάσει και το γιατί
για το μεγάλο σκοτωμό,
τώρα τους πολέμους
τους έχουν αναλάβει
των υπολογιστών οι μηχανές
χωρίς γιατί,
σημαίες άλλο δεν υπάρχουν…
Άνθρωποι μόνο σκοτώνονται,
τίποτα άλλο…
ελπίδα
το κλάμα και το γέλιο τα δικά μου!

Γιώργος Λευθέρης
2.2.13

Αντίκρυ

Αντίκρυ στην αγωνία του θανάτου
τα σκόρπια στήθια της κορασίδας
εκσφενδονίζουν τη ζωή
στο άπειρο
την ελευθερώνουν
από τη σκλαβιά της ύπαρξης
απολαμβάνω τη καταιγίδα
της σημερινής αιωνιότητας..


Γιώργος Λευθέρης
5.2.13

Το "θα" με το "ποτέ"

Φοβήθηκα ολομόναχος
το χάος της επόμενης στιγμής
χωρίς να ξέρω πώς τη λένε
ούτε και αν υπάρχει
μα ούτε κι ενδιαφέρομαι να μάθω
αφού άλλο δικά μου βήματα δεν έχω,
τα άρπαξε το άγνωστο "ποτέ"
καθώς καρτερούσε ολόγυμνο
χωρίς σκοπό στη παγερή γωνία.
Όμως κάπου καιροφυλαχτεί
η άλλη αντάρτισσα στιγμή
να ξαναρχίσει το κυνήγι
να ξαναδώσει ελπίδα στο "ποτέ"
να γίνει πάλι "θα"
προτού κι αυτό τελειώσει.
Το "θα" με το "ποτέ"
χτίζουν συνέχεια ζωή
γιατί έτσι το θέλουν,
κανέναν δε ρωτούνε…


Γιώργος Λευθέρης
9.1.2013

Η Αράχνη

Στην άκρη του χάους
έχτιζε τη ζωή της
μία αράχνη
κάθε της βήμα
περνούσε πάνω απ' το τίποτα
δε τρόμαζαν
ούτε η αράχνη
ούτε το τίποτα
μόνο δύο έντομα
αγωνιούσαν να σωθούν
που είχαν πιαστεί
στα διχτια του θανάτου,
εγώ μονάχα κοίταζα...
 

9.1.13
 

Περιμένω

Κράτησα στη φούχτα μου
της πέτρας τη σιωπή
φίλησα το χώμα που ακουμπούσε
ο χρόνος ο δικός μου
πριν από μένα είχε φύγει
τον άλλον εαυτό μου κυνηγούσε
τη πέτρα περιμένω να μιλήσει.


Γιώργος Λευθέρης
12.1.13

Χωρίς Ειρμό

Ξαφνιάστηκα σαν βρέθηκα να ζώ
εκεί που δεν υπάρχω
να κάνω το σταυρό μου δίχως Θεό
τον τυφλό να ακλουθώ
το δρόμο να μου δείξει
ξεκινώ χωρίς ειρμό
τέλος κι αρχή δεν έχω
στου Σαλβαντόρ Νταλί τις ζωγραφιές
σκόρπια γυρνούν τα όνειρά μου
όμως δε γίνεται αλλιώς
πρέπει οπωσδήποτε να φτάσω
φτασμένος να απολογηθώ
στους δικαστές που δε δικάζουν
έλειωσαν κι αυτοί σαν το κερί
εκεί που προσπαθούσαν να δικάσουν
απόμεινα γυμνός
χωρίς αμαρτίες στο χορό
δε θέλω να ξεχάσω


Γιώργος Λευθέρης
2.1.2013

Τρόμαξα...

Τρόμαξα
όταν έμαθα ποιος είμαι,
όταν σκαρφάλωσα στη φυγή
γκρεμίστηκα στο ψέμα,
όταν ξανά περπάτησα
ο ήλιος είχε βασιλέψει,
δε μπορεί όμως
κάποιος θα ξέρει το γιατί
επαναλαμβάνεται
όλη αυτή η ιστορία
κάπου το φώς είναι κρυμμένο…


Γιώργος Λευθέρης
3.1.13

Κάπου απόμεινα…

΄Εφυγα πρίν ξεκινήσω
κουβεντιάζοντας μαζί σου,
μου μίλαγες με πάθος
για τους ψεύτικους ανθρώπους
της μενεξεδένιας πολιτείας
πίστεψα πώς είμαι κι εγώ
ένας απ’ τους ήρωες
που λάκεψαν και έφύγαν
από τη πραγματικότητα.
Δε μπορούσαν να υποφέρουν άλλο
τη βάρβαρη νομιμότητα,
ακόμα και τα κόκκινα φανάρια απόμειναν
ασάλευτα
στο παγερό πράσινο.
δε ξέρω πόσοι επέζησαν
από την ανθρώπινη επιδρομή
εγώ πάντως γύρισα,
μαζί σου κάπου απόμεινα
να ψάχνω για πατρίδα…,


Γιώργος Λευθέρης
5.1.13