Ξαφνιάστηκα σαν βρέθηκα να ζώ
εκεί που δεν υπάρχω
να κάνω το σταυρό μου δίχως Θεό
τον τυφλό να ακλουθώ
το δρόμο να μου δείξει
ξεκινώ χωρίς ειρμό
τέλος κι αρχή δεν έχω
στου Σαλβαντόρ Νταλί τις ζωγραφιές
σκόρπια γυρνούν τα όνειρά μου
όμως δε γίνεται αλλιώς
πρέπει οπωσδήποτε να φτάσω
φτασμένος να απολογηθώ
στους δικαστές που δε δικάζουν
έλειωσαν κι αυτοί σαν το κερί
εκεί που προσπαθούσαν να δικάσουν
απόμεινα γυμνός
χωρίς αμαρτίες στο χορό
δε θέλω να ξεχάσω
Γιώργος Λευθέρης
2.1.2013
No comments:
Post a Comment