Λίγη ανθρωπιά
ζητιάνευα
από τον διπλανό μου
για ν’ ακουμπήσω στ’ όνειρο
κι εγώ να επιβιώσω
αλίμονο κανείς δεν πρόσεξε
πώς μοναχός μου έκλαιγα
κάτω απ’ τη γκρεμισμένη σκάλα
η μάνα μου είχε φύγει
η στράτα ήταν άδεια
ψωμί άλλο δεν είχα
μονάχα το μαχαίρι…
Γιώργος Λευθέρης
No comments:
Post a Comment