ανθρώπους άλλο δε γνωρίζεις
ούτε κι αυτοί σε βλέπουν
η στράτα είναι τώρα αδειανή
αφηνιασμένα τα άλογα καλπάζουν
ψάχνω να βρώ
κάποια βοή
να μοιάζει στη δική σου
την ώρα που θρηνολογείς
αφουγκράστηκα
θαρρώ τα βήματά σου
κάποιος μου ψιθύρισε
πώς ακόμα ζείς
ίσως και να σωθείς
αν σε ξυπνήσει
ο άγριος εαυτός σου
το φταίξιμο
για τη σιωπή
σε άλλον
μη ψάχνεις
δεν θα βρείς
είναι απόλυτα δικό σου…
Γιώργος Λευθέρης
12.6.11
No comments:
Post a Comment