Πέτρα που γεννήθηκα
σε πρόδωσα
και σένα φώς που βλέπω
ζητιάνος της παγκοσμιότητας
ξέπούλησα
ότι είχα και δεν είχα
πάνω στα πρώτα μάρμαρα
εξώμεινα
αμάζευτο κουρέλι…
τα παιδιά μου
αδίστακτα
κτίζουν τις πόρτες των σχολειών
πατρίδα άλλο δεν έχω
σκλάβος προσκυνώ
το δουλεμένο χρόνο…
Γιώργος Λευθέρης
14΄10 11
No comments:
Post a Comment