Η "κρίση"

Στέρεψαν τα νούμερα
άδειασαν οι δρόμοι
τα παιδιά τρομάξανε
ξένεψαν οι ανθρώποι.
άγριο το ξάφνιασμα
βρόμικο το γύρισμα
μιας ζωής η δούλεψη
χάθηκε στη στάχτη.
τα κουμάντα ολόγυμνα
μείναν δίχως πρόβατα
το εγώ τους βούλιαξε
μέσα εις τη λάσπη.
μόνο η ελπίδα σώθηκε
στο σκοτάδι κρύφτηκε
του ονείρου κόνεψε
όταν θα ξημέρωνε
για όσους θα μπορούσανε
για όσους θα είχαν μείνει.
 
Γιώργος Λευθέρης
14.12.010

Δίλημα

Άνθρωπε δε ξέρω
αν είναι έτσι μαύρη η ζωή
όπως οι Θεοί τη παρστάνουν
αλήθεια γιατί σε κάθε μας βήμα
οι δυνατοί τ'ουρανού
τόσο πολύ μας φοβεριζουν;
τι έχουν να κερδίσουν;
μήπως δεν είναι οι φωνές σωστές
και είμαστε
όλοι λεύτεροι
όχι σκλάβοι;
ακόμα γιατί τόσο πολύ
οι δαίμονες
τη χαρά εχθρεύονται
και προσκυνούν τη θλίψη;
ερωτήματα ορφανά
όσο ο νούς και η ψυχή
δεν απαντούν
ποιός είναι αυτός
που ξέρει
ν'απαντήσει...
 
Γιώργος Λευέρης
112,12.010

Δύναμη (Αφιερωμένο στην Αντωνία Χλαμπέα)

'Oσο κι αν φαίνονται
κουρασμένοι οι καιροί
κι άδεια τα μπαλκόνια
όσο κι αν τα μαντάτα
φτάνουν μαύρα καθημερινά
γιά στείρες εποχές
κι ανθρώπους κοιμισμένους
ευτυχώς πάντα υπάρχουνε
κι οι μαχητές
που κόντρα στο μπουρίνι
κυνηγούνε το ψηλό κλαδί
να χτίσουνε ελπίδα
παλεύουν
να κρατήσουνε το κεφάλι τους
έξω απ' το νερό
ν'ακούσουν το τραγούδι
με υπομονή
μας δείχνουνε το δρόμο...
 
Αφιερωμένο στην Αντωνία Χλαμπέα.
 
Γιώργος  Λευθέρης
12,12,010

Οι καμπάνες…

Πέρα απ΄ το θόρυβο των παιχνιδιών
και τη σφαγή τόσων ανθρώπων,
ας ήταν να βρούμε
μια στιγμή
γαλήνια 
δίχως πόνο.
όπως το χαμόγελο ενός παιδιού,
της μάνας του το χάδι.
άς ήταν ν’ αναλογιστούμε  μια φορά
τους σκλάβους εαυτούς μας
στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου
λεύτερους
να κτυπούνε τις καμπάνες.
όμως 
με της χλιδής τα άμφια,
πάει καιρός,
που χάσαμε το δρόμο,
ούτε που ξέρουμε γιατί
οι καμπάνες του Χριστού 
κτυπούν,
χωρίς κανένας ν’ακούει…
δε ξέρω αν υπάρχει γυρισμός
έτσι που κλειδωθήκαμε στα κάστρα.
έτσι που ο νούς και η ψυχή
ερίζουν καθημερινά,
ποιος είναι ο δυνατός,
ποιος κάνει το κουμάντο.
ποιος τελικά
τις καμπάνες θα κτυπά
αν χρειαστεί  να τις κτυπήσει.
Αν και υπάρχει,
Ευτυχώς,
για τους πολλούς,
η «σωτήρια» προσμονή,
όπου οι «σκλάβοι»
υπομονετικά να  περιμένουν…


Γιώργος Λευθέρης

10.12.010 

Ερώτημα

Όλο πιό μοναχός
γυρνώ κάθε φορά
απ' το μικρό μου
το ταξίδι
κι αποσκερυές μου,
με τη σφραγίδα του θεού,
φτάνουν όλο και πιό λίγες,
οι πιότερες είναι άδειες,
αδειάσανε στο δρόμο.
μπορεί όμως
να μη γέμισαν ποτέ,
ακόμα να με γέλασαν οι πραματευτές,
την ώρα που παζάρευα το βιός μου.
κρίμα κι είχα πιστέψει
πώς η μονέδα μου
ήταν δυνατή,
η πρώτη στο παζάρι...
και τώρα Άγιε Πέτρε μου
μπροστά σου πώς θα παρουσιαστώ
για να διαβώ
τη πύλη που δε ξέρω;
χωρίς όλα αυτά
που με αυστηρότητα
η λίστα σου ορίζει.
εκτός και υπάρχει
κι άλλη πύλη
πιό "πλατιά",
που τη φρουρούν
ανθρώποι σαν κι μένα.
αδειανοί,
στα χρόνια μας... δε ξέρεις...
 
Γιώργος Λευθέρης
 
8.12.010

Απόγνωση

Οι ήρωες τέλειωσαν
ο όχλος κοιμήθηκε,
οι έχοντες θρηνούν
για τη χαμένη τους πατρίδα...
κανείς δε ξέρει αν θα σωθεί
πώς να σωθεί,
αν τη σημαία θα σηκώσει.
όμως ο πόλεμος δεν είναι τωρινός,
ξεκινά από παλιά,
απ΄το καιρό που σκότωσα το πρώτο εαυτό μου,
κι αλοίμονο εξακολουθώ ακόμα να σκοτώνω...
πομένει τώρα να φανεί , αν θα φανει
το άλλο ξημέρωμα
για το χατήρι των παιδιών μου,
εγώ δε ξέρω αν θα προλάβω...

16.4.010

Γιώργος Λευθέρης

Κυνηγητό

Κάθε φορά που δε μπορείς

την αμαρτία να παλέψεις

στη φιλοσοφία καταφεύγεις,

ψάχνεις να βρείς τη λύτρωση

στο πόλεμο

κόντρα στους άλλους διψασμένους,

μονάχα που στο τέλος

μένεις πιο πολύ γυμνός

κι ας ψάχνεις τα βιβλία,

ούτε το αίμα σε βοηθά,

είσαι απλούστατα

ένας σκλάβος μοναχός

που τα βήματά σου ακλουθάς

στο μοναχό το μονοπάτι…

τίποτα  πιο πολύ

μα ούτε και πιο λίγο…

Γιώργος Λευθέρης

28.11.010

Η στιγμή…

Χρόνος

Έννοια ανύπαρκτη

Στον ίλιγγο του χάους,

Κατασκεύασμα του νού

Για το ταξίδι του στη γή,

Συντρόφια στο σκοτάδι.

Όμως υπάρχει η στιγμή του σμίξιμου,

Δυνάστης,

Νικήτρα στο παιχνίδι.

Εκπέμπει φώς

Πέρα απ΄τα σύνορα του χρόνου,

Ξεκινά τη κίνηση στη στράτα,

Χαρίζει έξοδο

Στο τέλμα του θανάτου…

3.10.2010  

Γιώργος Λευθέρης

Στο ίδιο κλάμα…

Στο ίδιο κλάμα…

Ξημέρωσε,

όμως η νύχτα δε τέλειωσε,

ούτε το τραγούδι του γκιόνη σταμάτησε,

οι καβαλάρηδες του ήλιου

περιμένουν στη μεγάλη Πύλη

οι πόρτες ν’ ανοίξουν,

μάταια,

η ώρα προχωρεί κι οι πόρτες δεν ανοίγουν,

ο ήλιος όλο και ψηλώνει.

Μυριάδες σκλάβοι της ζωής

αιώνες τώρα ,

προσμένουν το σκοτάδι να τελειώσει,

αλίμονο, στον ίδιο ουρανό

πάντα η ίδια μέρα  αναβοσβήνει,

χωρίς ποτέ τέλειο ξημέρωμα να ρθεί

μα ούτε και ποτέ τέλεια να νυχτώνει…

Ίσως είναι τα όρια

που έθεσε ο Θεός,

προτού το ταξίδι ξεκινήσει,

με εντολή το χάραγμα

ποτέ να μη τελέψει.

Έτσι βολεύει

Τους άρχοντες της προσμονής,

Στο ίδιο κλάμα

Γέννηση και θάνατος

Να κρύβονται μαζί.

Χωρίς και να φιλιώνουν…

,

Γιώργος Λευθέρης   5.11.010

Καταιγίδα εν πλώ

http://www.youtube.com/watch?v=nA5CICya8t0 

Το κουφάρι βογκά

ο αγέρας τσακίζει

κανείς δε μιλά

το σκοτάδι  όλο σφίγγει.

το κύμα ορμά

τα ξάρτια ξεσκίζει

ο νούς σταματά

ο βράχος λυγίζει.

ο μικρός ναύτης ρωτά

το πλοίο θ’ αντέξει;

Κι ο «γέρος» απαντά

Πρέπει πρώτα να φέξει.

Μα η ώρα αργεί

Το ρολόϊ δε τρέχει

Μοναχή μια κραυγή

άλλη ρότα δεν έχει …   

Από τις θύμισες μιάς βραδιάς στον Ειρηνικό ωκεανό μέσα σε τυφώνα κάπου το 1971.

Γίώργος  Λευθέρης