Οι καμπάνες…

Πέρα απ΄ το θόρυβο των παιχνιδιών
και τη σφαγή τόσων ανθρώπων,
ας ήταν να βρούμε
μια στιγμή
γαλήνια 
δίχως πόνο.
όπως το χαμόγελο ενός παιδιού,
της μάνας του το χάδι.
άς ήταν ν’ αναλογιστούμε  μια φορά
τους σκλάβους εαυτούς μας
στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου
λεύτερους
να κτυπούνε τις καμπάνες.
όμως 
με της χλιδής τα άμφια,
πάει καιρός,
που χάσαμε το δρόμο,
ούτε που ξέρουμε γιατί
οι καμπάνες του Χριστού 
κτυπούν,
χωρίς κανένας ν’ακούει…
δε ξέρω αν υπάρχει γυρισμός
έτσι που κλειδωθήκαμε στα κάστρα.
έτσι που ο νούς και η ψυχή
ερίζουν καθημερινά,
ποιος είναι ο δυνατός,
ποιος κάνει το κουμάντο.
ποιος τελικά
τις καμπάνες θα κτυπά
αν χρειαστεί  να τις κτυπήσει.
Αν και υπάρχει,
Ευτυχώς,
για τους πολλούς,
η «σωτήρια» προσμονή,
όπου οι «σκλάβοι»
υπομονετικά να  περιμένουν…


Γιώργος Λευθέρης

10.12.010