Οι γλάροι

Δύο γλάροι
σμίξανε το βραδινό
αντίκρυ στο γαλάζιο
σιγανά κουβέντιαζαν ώρα πολύ
έξω απ’ το παραθυρό μου
ερχόντουσαν απ’ τα πέλαγα
κάτι είχαν να μου πούν
από το κλάμα των κυμάτων
εγώ όμως δεν τους άκουσα
πάει καιρός που δεν ακούω,
με κούφανε
του βράχου η σιγουριά
η νάρκη της πατρίδας…
Οι γλάροι όμως  ξαναγύρισαν
θελαν να μου μιλήσουν
εγώ πάλι δεν τους άκουσα
είμαι πιά στεριανός
ανίκανος ν’ ακούσω…
Οι γλάροι τώρα πέταξαν μακριά
σβήσανε με τους αφρούς
στην άκρη του πελάγους…

Γιώργος Λευθέρης
23.5.11

Οι Σιδεράδες

Εμπόλεμα
ολα τα όντα του Θεού
ανήλεα αλληλοσφάζονται
για να επιβιώσουν,
με της αγάπης το σφυρί
πάνω στου μίσους το αμόνι
φορμάρουν τη ζωή
χαράζουν το ταξίδι ,
τα βήματα της λύτρωσης
στου έρωτα τη καυτή στιγμή
χτίζουν το πηγαιμό
χωρίς να ψάχνουν για αιτία
τα πάντα ξεκινούν
δίχως αρχή
τα πάντα δε τελειώνουν
όλα στο ίδιο καμίνι
καίγονται και γίνονται
από τους σιδεράδες…

Γιώργος Λευθέρης
14.5.11…

Αλήθειες

Όταν προχτές σ’ αντάμωσα
ξέχασα ποίος είσαι
μου είχες πεί ένα όνομα
το άφησα στο δρόμο
σημασία δε του έδωσα
δε το χρειαζόμουν
όταν σε ξανασυνάντησα
πάλι σε ξαναρώτησα
μου είπες πώς δε ξέρεις
ψεύτικο ήταν τα’ όνομα
χάθηκε στα σκουπίδια…
Καλά του λέω δε νοιάζεσαι
κάποιος κι εσύ να είσαι;
Όχι μου απαντάς
δεν έχω ;ανάγκη ονόματα
ποτέ δε λέω αλήθεια
ψέματα λέω συνέχεια
ψέματα και ακούω
τα λόγια ξευτελίστηκαν
δεν έχουν πιά αξία….

Γιώργος Λευθέρης
8΄5.11

Φαύλος Κύκλος

Η μέρα ξώμεινε από φώς
κι η νύχτα από σκοτάδι
τη μέρα βλέπουμε
με μεγεθυντικούς φακούς
τη νύχτα με εξισώσεις
η μόνη ζωντανή επαφή που έχουμε
είναι του σκύλου μας τα μάτια
τα μυρμήγκια υπομονετικά
τη καταγωγή μας προστατεύουν...
Ηλεκτονικοί αφεντάδες
τώρα ολούθε τριγυρνούν
αντί για τους ανθρώπους
οι άνθρωποι μόνο
τρώνε και γενούν
αυτά οι μηχανές
ακομα δε μπορούνε
δε ξέρω αν θα μπορέσουν...
Άγνωστο
τι θα κάνει ο Θεός
με το τραγέλαφο των μηχανών
τη νοημοσύνη των ανθρώπων
αν η μέρα ξαναβρεί το φώς
 
κι η νύχτα το σκοτάδι...
 
Γιώργος Λευθέρης
10.5.11

Αφιερωμένο στα εγγόνια μου

Καλώς ήρθατε

της φαμίλιας καινούργιοι χορευτές

στο μεγάλο πανηγύρι

να μου θυμίσετε

πώς εδώ είναι η ζωή

σε ένα ατέλειωτο ταξίδι

με όλους εμάς ταξιδευτές

στο ίδιο καραβάνι.

Ναι νιόφερτα πουλιά της Άνοιξης

σας αγαπώ

πιο πολύ κι απ’ότι ξέρω

η αγάπη μου έρχεται

από το δρόμο το πλατύ

τα πρώτα βήματά μου

δοσμένη δίχως μέτρο και φραγμό

είναι ολάκερη δική σας

δε κρατώ τίποτα για μένα

κι ας γκρεμίζεται μερικές φορές το όνειρο

από το στραβοπάτημα της μοίρας

εγώ είμαι καταδικασμένος

πάντα να σας αγαπώ

άλλη επιλογή δεν έχω…

Γιώργος Λευθέρης

2..5.11

να σας αγαπώ