Δύο γλάροι
σμίξανε το βραδινό
αντίκρυ στο γαλάζιο
σιγανά κουβέντιαζαν ώρα πολύ
έξω απ’ το παραθυρό μου
ερχόντουσαν απ’ τα πέλαγα
κάτι είχαν να μου πούν
από το κλάμα των κυμάτων
εγώ όμως δεν τους άκουσα
πάει καιρός που δεν ακούω,
με κούφανε
του βράχου η σιγουριά
η νάρκη της πατρίδας…
Οι γλάροι όμως ξαναγύρισαν
θελαν να μου μιλήσουν
εγώ πάλι δεν τους άκουσα
είμαι πιά στεριανός
ανίκανος ν’ ακούσω…
Οι γλάροι τώρα πέταξαν μακριά
σβήσανε με τους αφρούς
στην άκρη του πελάγους…
Γιώργος Λευθέρης
23.5.11
No comments:
Post a Comment