Όσο κι αν τρέχω
πίσω από το μεγάλο πηγαιμό
την άλλη άκρη δε τη φτάνω
πάει καιρός που έχει φύγει,
τη τύλιξε στο αδράχτι της
μια νύχτα η γιαγιά
με φώς το μισόσβηστο λυχνάρι,
δίπλα στο κρεβάτι
είχε πάρει ο ύπνος το παιδί,
καθώς περίμενε
τη μάνα του να γυρίσει,
εγώ φοβήθηκα
τη πόρτα να κτυπήσω,
το παιδί να μη ξυπνήσω,
η μάνα του δεν θα ήταν εκεί
για να το νανουρίσει…
Γιώργος Λευθέρης
19.3.13
No comments:
Post a Comment