Άγνωστη στιγμή

Σε περιμένω άγνωστη στιγμή

με όποιο τρόπο θέλεις

αρκεί να ρθείς  χαρούμενη

απ το σωστό το δρόμο…

Σε περιμένω αναπάντεχη βοή

κάτι καινούργιο να μου φέρεις

να με ταρακουνίσει απ’ τη σιγή

που είμαι ναρκωμένος

όμως το ξύπνημα  να είναι

τραγούδι και χορός

και όχι μοιρολόϊ …

Το ξέρω άγνωστη στιγμή

αν θα ρθείς

θα μείνεις πολύ λίγο

άλλο δε μπορείς

εμένα αυτό με φτάνει,

άναψε στο κάμπο τις φωτιές

κι ύστερα πάλι φύγε…

Εγώ θα έχω πάρει το μήνυμα

πώς κάποιος νοιάστηκε για μένα…

Γιώργος Λευθέρης

27.3.11

Πληροφόρηση

Ξεμαλλιασμένες  οι μάγισσες

τους δρόμους τριγυρνούν

ψάχνουν  για την υπερβολή

να στήσουνε καρτέρι

να αιφνιδιάσουν τους πολλούς

να διώξουνε τους λίγους…

Διπλώνουν απ’ το φόβο τους

τα έρημα κοπάδια

όσοι αφουγκράζονται τα βούκινα

στα μαύρα αποσπέρια

όσοι προσμένουν αλλαγή

στα μπερδεμένα βήματά τους…

Mάταια

εκτός απ’ τη βουή του τίποτα

τίποτα άλλο δε προβαίνει

γκρίζα σιωπή απλώνεται παντού

κι ας οι ντελάληδες φωνάζουν…

Γιώργος Λευθέρης

19.3.11

Επιβίωση

Βλέπω τη νύχτα να έρχεται

να τρέχει δίχως ρότα

να μοιράζει δώρα στους τυφλούς

φανάρια που δε φέγγουν

δίχως ήχο τις φωνές\

ρολόϊ δίχως δείκτες…

από την άλλη τη μεριά

αντιστέκεται το φώς

με το δικό του ψέμα

κυρίαρχο πιο πολύ

στη χώρα των υποκριτών

χωρίς να το ομολογούνε…

είναι κι οι δύο αφέντες δυνατοί

κι εγώ αδύνατος μπροστά τους..

όμως η απάντηση στο ερώτημα

δεν είναι

ούτε στο φώς

ούτε και στο σκοτάδι

είναι στις καθημερινές τριβές

της σκέψης και του «υπάρχω»

στού έρωτα το ξέσκισμα

στης μάνας το μαχαίρι

στο θανατερό αγκάλιασμα

του ενός

ενάντια στον άλλον.

ολα τα άλλα

που σέρνονται εδώ κι εκεί

είναι τα ερείπια του πολέμου…

Γιώργος Λευθέρης

20.3.11

Ο σεισμός

Η ομορφάδα της ζωής

στη πιο απρόσμενη στιγμή

γίνεται θρήνος και κατάρα

έρχεται πρώτα η μακάβρια βοή

από τα τάρταρα της γής

γκρεμίζει μηδενίζει

ακλουθά των κυμάτων η ορμή

τη καταστροφή ολοκληρώνει…

στο μαύρο απολογισμό

δε ξέρεις ποιόν να μακαρίζεις

αυτούς που ακόμα ζούν απ’ το σεισμό

η αυτούς που είναι τελειωμένοι…

πτώματα στέγες πράγματα

χώμα και νερό

ανάκατα κατρακυλούν

δρόμους και πλατείες παρασύρουν

σπρώχνονται βίαια στο πέλαγος

να βρούν επιτέλους ηρεμία…

αποκούμπι η προσευχή

αλίμονο δε βρίσκει

την πήρε κι αυτή το κύμα…

Γιώργος Λευθέρης

15.3.11

Ο αετός

'Oλη η ζωή

σε μια στιγμή

μ’ ένα χαμόγελο ανθίζει

είναι του παιδιού μου το παιδί

που με καλώς ορίζει…

Πρώτη φωνή

γλυκιά φωνή

ακόμα κι όταν κλαίει

αρκεί οι γονιάδες να μπορούν

την άδολη χαρά να βρούν

άλλο τραγούδι δεν υπάρχει…

Το πέταγμα του αετού

απ’ τα εγγόνια και παππού

φαντάζει παραμύθι

αλλά και για τον παππού ταξιδευτή

το πιο ανέμελο ταξίδι…

Γιώργος Λευθέρης

10.3.11

Ο καινούργιος Μεσαίωνας

Ήρθε η νύχτα

σταλμένη απ’το φώς

να σώσει τους ανθρώπους

κυρίεψαν το νού

η λαίλαπα των μηχανών

οι καταλήψεις των σχολείων

το σκιάχτρο του ασύλου ,

μα πιο πολύ

αλώθηκε ο νούς

με της πέτρινης συνήθειας

τη σκλαβιά

την ανία των δασκάλων…

αλίμονο

τα κοπάδια άλλο δεν  πεινούν

μήτε για μάθηση διψούνε

αδιάφορα πνίγονται

μέσα στο χείμαρρο της προσφοράς

της ευκολοδιάβαστης οθόνης…

φτάσαμε έτσι πάλι στο μηδέν

σβηστά τα πράσινα φανάρια

στεγνά κι τα όνειρά μας…

Ο καινούργιος Μεσαίωνας

είναι εδώ

αλήθεια ποιος τον βλέπει;

όλα είναι σωστά

κι επιστημονικά

αποδεδειγμένα…

Γιώργος Λευθέρης

7.3.11

Η απελπισία των κολασμένων

Άλλο τον ήλιο

να κοιτάξω δε μπορώ

γιατί μάτια δεν έχω

ούτε στο Θεό

να μιλήσω δε μπορώ

γιατί δε με ακούει

χωρίς ζωή

στους δρόμους τριγυρνώ

ψάχνω να βρώ ελπίδα

κάπου να σταματήσω

όπου κι αν σταθώ

παντού με κυνηγούνε

τα χρόνια μου  εχάθηκαν

προτού να ξεκινήσουν

μαζί και τα παιδιά μου

τα αρπάζουνε οι έμποροι

στα κόκκινα φανάρια…

Όσο για τους χορτάτους

με πατρίδα

είναι κι αυτοί άνθρώποι

μονάχα στους άμβωνες

και τις παράτες φωνασκούν

να τους ακούν οι άλλοι…

Μετά ξανακοιμούνται…

Γιώργος Λευθέρης

28΄2΄11

Γραμμένο για τους λαθρομετανάστες όλου του κόσμου.

Φωνή από την ίδια γη

Αδελφέ

αγωνίζεσαι να κρατηθείς

πάνω στο τεντωμένο το σχοινί

με κίνδυνο να πέσεις

και όμως δε σε νοιάζει

αρκεί να μείνεις όρθιος,

πάνω απ’ το γκρεμό να περπατήσεις…

Εγώ στην άλλη άκρη του σχοινιού

σε βλέπω και φοβάμαι

σου  έβαλα μιά φωνή

μέσα απ’ το φαράγγι

δε ξέρω αν την άκουσες,

ήταν αληθινή,

σου είπα να προσέχεις…

Αδελφέ άθελά μας,

κρατά ο ένας του άλλου το σχοινί

όπως μας παρήγγειλε  η μάνα…

Δε ξέρω αν το θυμάσαι…

Γιώργος Λευθέρης

1.3.11