Κατατρεγμένε της μοίρας
παιδικέ μου φίλε
τούτο τον καιρό
σε πρόδωσα πολλές φορές
καθώς μοναχός χωρίς βοήθεια
δραματικά
ξεφύλλιζες τα βήματά σου…
αλλά ούτε κι η ζωή
σου φέρθηκε σωστά
πουθενά δεν σου «έκλεισε το μάτι»…
έρωτας αρρώστιες οικογένεια
παντού κατατρεγμένος ήσουνα
αλλά ούτε κι εσύ
εμπιστευόσουνα κανέναν
το φταίξιμο δικό σου…
όσο για μένα
τον «έμπιστό» σου φίλο
αναγκαστικά ακολούθησα
τους «άσπρόμπλουζους εξουσιαστές»
όταν παρά τη θέλησή σου
«επρόσταξαν» να φύγεις
αφού στο νησί
δε μπορούσαν
τίποτα να σου κάνουν…
ακόμα ακούω το κλάμα σου
να φτάνει μές στη νύχτα
την ώρα που σε φευγατίζαν…
κι ο θρήνος γινόταν πιο σκληρός
γιατί κανείς δεν άκουγε
δε προσπαθούσε να σε ακούσει…
αλίμονο υπάρχουνε στιγμές
στο ανθρώπινο ταξίδι
όπου ο πόνος
δε μετριέται
ούτε μπορεί να μετρηθεί
είναι σκληρή η πάστα του ανθρώπου…
συγχώρα με φίλε μου
γιατί δε μπόρεσα
να ακούσω πιο πολύ
το μάταιο οδυρμό σου
είμαι κι εγώ
σαν όλους τους ανθρώπους…
Γιώργος Λευθέρης
17.1.11
No comments:
Post a Comment