Η ώρα ήταν λίγη
δεν έφτασε
για να χωρέσει
την όμορφη στιγμή
που διάβαζα το γράμμα σου
τέτοιες χαρές
έρχονται
πέρα απ’τα όρια του χρόνου
και του «πρέπει»
φωλιάζουν στην απεραντοσύνη
του «υπάρχω»
και του «είμαι»
φτάνουν
σαν το ήρεμο κύμα στο ακρογιάλι
όπου ατέλειωτα χαρούμενα
ποτέ δε σταματά
γιατί δε μπορεί να σταματήσει
πότε γαλήνιο
πότε φουρτουνιασμένο
πάντα έρχεται…
Γιώργος Λευθέρης
3.1.11
No comments:
Post a Comment