Εγώ ο μικρός
είμαι πιο πολύς από τον όχλο
αλλά και πιο λίγος
από τον άλλον εαυτό μου
όσο μικραίνουν οι μέρες μου
και το ύψος λιγοστεύει
το εγώ μου αγωνιά
μένει πίσω μοναχό
στα γερασμένα αλώνια
φορεί το ξεθωριασμένο
μανδύα της ντροπής
απεγνωσμένα προσπαθεί να κρατηθεί
ορθό
στους γκρεμισμένους πύργους
δεν ακούει των νέων αλόγων
το καλπασμό
που έρχονται προς τα εδώ
να τον ποδοπατήσουν,
αναγκαστικά
σε λίγο θα υποταγεί
στη μοίρα των ανθρώπων…
Γιώργος Λευθέρης
28.4.11
είναι από τα πιο δυνατά σας ποιήματα ετούτο, κύριε Γιώργο.. Ωστόσο, αναρωτιέμαι για τον "μανδύα της ντροπής"... Δεν είναι εικόνα σκληρή για μια τόσο γεμάτη και δημιουργική ζωή;Άραγε, τελικά, μέλλει να μας νικήσει η ματαιότητα; Αληθινά ερωτήματα, με δύσκολες απαντήσεις.. Σας χαιρετώ!
ReplyDelete