Μια νύχτα που δε γύρισα
τον εαυτό μου αντάμωσα
να κλαίει στο πεζούλι,
γιατί δεν τον ερώτησα
φοβάμαι πώς δεν ήξερε
δεν ήθελα να κλάψω,
τριγύρω όλοι περίμεναν
την ανατολή κοιτάζανε,
δυό πελαργοί φανήκανε
μαζί με το ξημέρωμα,
τίποτα δεν μας είπανε
εμείς δε τους ρωτήσαμε
ξεχάσαμε τι θέλαμε…
Γιώργος Λευθέρης
6.4.11
No comments:
Post a Comment