Facebook

Μικροί μεγάλοι
ξαποστάσαμε
στο ξέγνοιαστο πεζούλι
γρήγορα "τσαντιρώσαμε"
στο απέραντο παζάρι
λύτρα δε μας γυρέψανε
μονάχα μιά σφραγίδα
με όνομα και ταξίδεμα,
δε θέλαν να μας χάσουν
χαρά μας που τους βρήκαμε
συντρόφεμα αναπάντεχο
στης μοναξιάς το κάμπο,
να δούμε τι θα κάνουμε
αν τύχει και τους χάσουμε
σε λαθεμένη ρότα...
η ζωντανή παρέα
αντάλλαγμα δεν έχει...
 
Γιώργος Λευθέρης

Αναταράξεις

Οι μούσες μπερδεύτηκαν και σώπασαν
με τους χορτάτους να πεινούν
και τους πεινασμένους να γελούνε
σταμάτησαν να τραγουδούν
δεν έχουν τι να πούνε
ο λόγος έχει στεγνώσει
οι φωτογραφίες οι πολλές
τους έκλεισαν το δρόμο.
Οι ποιητές πνιγήκανε
Στο βρώμικο ποτάμι
Οι λίγοι που επέζησαν
Πλανιόνται στο παζάρι…


Γιώργος Λευθέρης
22.12.11

To friends who watching the new coming

No body knows the way
the new coming going
can be left
can be right
can be zero
human beings
inpossible to decide
unfortunately
we following
nobody's decition.
NE'LY winds blowing strong 
all over the island today 26,12,11
any way happy  new year
suppose to come...
 
George Leftheris

Η ερημιά των δοξαριών

Ξώμειναν
χωρίς δοξάρι τα βιολιά
στο τοίχο κρεμασμένα
χαθήκανε κι οι βιολιστές
ερήμωσαν οι ορχήστρες
σώπασε της τρουμπέτας η βοή
του φλάουτου το κλάμα
της τέχνης οι περπατητές
γυμνοί γυρνούν
κλαίνε
πάνω στο αναλόγιο πεινασμένοι…
όμως το φώς αν ξαναρθεί
από αυτή την ερημιά
πάλι θα ξεκινήσει….

Γιώργος Λευθέρης
14.12.11
Από τη μεγάλη σιγή της κρίσης…

Around...

Around and around
you walking in the town
on the edge of the sound
around and around
you are alone up and down
you have been lost
in the sound
you are in  and out
of the Christmas round...
 
written by the crazy cycles
copying by Georgre Leftheris...
14.12.11
 
 

Οι δείκτες του ρολογιού

Τρόμαξα
έτσι γρήγορα που με κυνηγούν
του ρολογιού οι δείκτες
είναι αδυσώπητοι σκληροί
βιάζονται να με φτάσουν
εγώ με το νού αντιστέκομαι
αλλά με το σώμα όχι
αδύναμος παραδίνομαι
 
στης νύχτας το κατώφλι
το αύριο με το χτές
δραματικά αγωνίζονται
ψάχνουν μιά θέση να μού βρούν
ο λύχνος προτού σβήσει
όσο τα παιδιά παίζουν στην αυλή
κι εγώ μπορώ ν' ακούω...
 
Γιώργος Λευθέρης
12.12.11
 
 

Αδειο συντρόφεμα

Σε βρήκα τυχαία
κείθε που περίμενα
να ψάχνεις γιά παρέα
τα βηματά σου πάνω στη γή
είχαν πρό πολλού τελειώσει
ούτε είχε μείνει πάνω σου
τίποτα ακριβό
όλα τα είχες πουλημένα
εκτός από της μάνας σου το δάκρυ
αυτό δε το αγοράζαν...
αλλά ούτε κι εγώ
είχα τίποτα σπουδαίο
να σου δώσω
ήμουν αδειανός
στο διάβα μου
όλα τα είχα σπαταλήσει
παρηγοριά απόμεινε,
κάτι που δε το ξέρω...
 
Γιώργος Λευθέρης
12.12.11
 

Traveling

You and me
man and woman
on the same trip
with the same boat
we destroy the world
we lost the will
you and me
we create love
but we serving hate
you and me
looking for a port
the weather is bad
lifebelts are off
fortunately
some tears are on...
 
george leftheris
11.12.11
 
 

Αυταπάτη

Γκρεμισμένα κάστρα
διαφεντεύουν
τη ρημαγμένη πολιτεία
σκλάβοι κρατούν στη φυλακή
τους άλλους σκλάβους
σκλαβωμένους
λεύτεροι άνθρωποι
δεν υπάρχουν
είναι όλοι σκλαβωμένοι…
οι σκλάβοι άρχοντες
καμώνονται
πώς αυτοί τον κόσμο κυβερνούν,
πάει καιρός που είναι νυχτωμένοι,
του θάνατου πιστοί
όλοι μας τον ίδιο θεό υπηρετούμε
τον εαυτό μας κοροϊδεύουμε
πώς και καλά
ξαναχτίζουμε τα κάστρα
πώς λεύτεροι γυρνούμε…

Γιώργος Λευθέρης
8.12.11

light rain
and sunchine
my poetry going fine
blocking all the rest
of my life,
one step
before i will get off
of my "must" line...

george leftheris
4.12.11  0730hrs
 

a lie

my life
a big lie
every moment
there is a fear
to disappear
my life
a big lie
why for
is going on
still i smile...
 
george leftheris
3,12,11 0600 hrs

Αίνιγμα...

Αλήθεια γιατί δε ξέρω
αν είμαι αρσενικός
η θηλυκός μπασταρδεμένος;
γιατί επιμένω πεισματικά
στο γλυκό αμάρτημα
ηθική οντότητα να δόσω;
γιατί τη μάνα μου υποτιμώ
αφού όλα είναι δικά της;
αιώνες τώρα συνθλίβομαι
πάνω στη γή
με το  αίνιγμα υποφέρω
κι όμως το αίνιγμα είναι απλό
εγώ δε θέλω να το λύσω
είναι του πόθου η κραυγή
που ξεγελά την υπαρξή μου
εγώ αμπόρετα ακλουθώ
το πρόβλημα δικό μου...
΄
Γιώργος Λευθέρης
29.11.11
 

Γλυκιά ανηφοριά

Οπιο γλυκός ανήφορος
κρύβεται
στο γυνακείο σώμα
στις θηλυκές βουνοκορφές
στα απόκρυφα λιβάδια 
κείθε καρτερούν
προκλητικά
τους αρσενικούς επιδρομείς να επιτεθούν
τη λαχτάρα της ζωής
να ξεδιψάσουν...
αλίμονο όμως
υπάρχει και η ολέθρια κατηφοριά
η ολοκληρωτική καταστροφή
αν πάνω στο ανηφόρισμα
ο νούς με τη ντροπή
χάσουνε το δρόμο...
 
Γιώργος Λευθέρης
23.11.11
 

Το Μυστικό της θάλασσας

Κάθε κύμα και ζωή
κάθε ζωή και κύμα
την ίδια ώρα ξεκινούν
την ίδια ώρα σβήνουν
είναι του άπειρου η στιγμή
το μεγαλείο του κυμάτου
μπροστά στον ατέλειωτο ερχομό
η ανθρώπινη οντότητα
χάνει την ύπαρξή της
όμως κάτι καινούργιο γίνεται
κάτι που δε το ξέρω
το μυστικό της θάλασσας
ποτέ δε θα το μάθω…


Γιώργος Λευθέρης
22.11 .11

Χρησμοί

Οι χρησμοί βγήκαν αληθινοί
οι άνθρωποι
προδώσαν τα παιδιά τους
τα χαράματα
γκρεμίστηκε το φώς
το σούρουπο
σβήσανε οι φάροι
κρύο σκοτάδι
απλώθηκε παντού
λεηλατημένη
απόμεινε η χώρα.
Η μάνα μένει μοναχή
Πατέρας δεν υπάρχει
Όλα στο βωμό
της πρόσκαιρης χαράς
είναι θυσιασμένα
για την αγάπη
δε μιλά κανείς
η αγορά έχει το λόγο
οι χρησμοί ν’ αλλάξουν
δε μπορούν
έτσι οι Θεοί προστάζουν


Γιώργος Λευθέρης
21.11.11…

Ο πολιτικός των ημερών…

Γκρεμίστηκε τσακίστηκε
πάλι ο ίδιος είναι
λέει ξελέει ψέματα
κορδώνεται και στέκει
όλα τα απαρνήθηκε
και όλα τα πιστεύει
τα κοπάδια αμήχανα σιωπούν
δικός τους είναι ο τσοπάνος,,,


Γιώργος Λευθέρης
10.11.11

Ερώτημα στον άρχοντα

Ξαφνιάστηκα
με τη κραυγή του άρχοντα
μέσα στη θύελλα φερμένη
αναρωτιέμαι
αν είναι φωνή του πόλεμου
για του εγώ το κλάμα
ότι κι αν είναι τρόμαξα
δεν ήξερα
πώς ο άρχοντας υποφέρει
πώς ψάχνει να βρεί το  λυτρωμό
στα ξοφλημένα πανηγύρια.
Κρίμα άρχοντά μου  δε μπορώ
να ακούσω τη φωνή σου
δεν είναι αυτή που ήξερα
τώρα μου είναι ξένη
τάχα γιατί την άλλαξες
τόσο αργά το βράδυ;
Εκτός κι εγώ δεν άκουσα καλά
Τη μέρα μεσημέρι…

Γιώργος  Λευθέρης
31.10.11

Σκλάβος…

Πέτρα που γεννήθηκα
σε πρόδωσα
και σένα φώς που βλέπω
ζητιάνος της παγκοσμιότητας
ξέπούλησα
ότι είχα και δεν είχα
πάνω στα πρώτα μάρμαρα
εξώμεινα
αμάζευτο κουρέλι…
τα παιδιά μου
αδίστακτα
κτίζουν τις πόρτες των σχολειών
πατρίδα άλλο δεν έχω
σκλάβος προσκυνώ
το δουλεμένο χρόνο…



Γιώργος Λευθέρης
14΄10 11

Τον δρόμο…

Επιτέλους
βρόντηξαν τα βούκινα στης προσμονής
στον παγωμένο κάμπο
μερικά χείλια γελάσανε
άλλα πολύ θυμώσανε
τα πιότερα ανασάνανε,
ο ζητιάνος στη γωνιά
θα μπορεί ξανά
να ζητιανεύει,
ο δυνατός
θα τον ορμηνεύει
πώς να ζεί
και πώς να αργοπεθαίνει,
κάτι είναι κι αυτό
από του τίποτα τη γύμνια
Έτσι κι αλλιώς
τον δρόμο τον διαλέξαμε εμείς
άλλον καλύτερο
δεν είμαστε άξιοι
να βρούμε…



Γιώργος Λευθέρης
29.10.11

Καταποντισμός

Τα απόρθητα κάστρα
γκρεμίζονται καθημερινά
από τους καιροσκόπους
αλλά και τους υποκριτές
τους χάρτινους αρχόντους
οι δάσκαλοι πρόδώσαν τα σχολειά
οι μαθητές κλειδώσανε τις πόρτες
τα γράμματα τα διδάσκουν οι κρύες μηχανές
στων καφέ μπάρ τα μοναστήρια
το αύριο δε φαίνεται πουθενά
μόνο το σήμερα γιορτάζει…


Γιώργος Λευθέρης
10.10.11

Είναι όλοι σταυρωμένοι…

Κάθετα κι οριζόντια
τούτο τον καιρό
σταυρώνονται οι ανθρώποι
κάθετα από τους ταγούς
οριζόντια από τους ίδιους
ζεστό ρέει το αίμα ολόγυρα
ο άνθρωπος πάνω στο σταυρό
αργοπεθαίνει
δεν υπάρχει ήρωας
μήτε άγιος
βοήθεια να δώσει
είναι όλοι σταυρωμένοι…


Γιώργος Λευθέρης
9.10.11

Αρχόντισσα

Αρχόντισσα
δεν είσαι αυτή που φαίνεσαι
στα κρύα πανηγύρια
ούτε η θωριά σου είναι αληθινή
γι αυτήν που σε θαυμάζουν
πίσω από την ομορφιά σου κρύβεται
ο άλλος εαυτό σου
αυτόν που πολεμάς
και πάντοτε νικιέσαι
αλίμονο
σκλάβα σέρνεσαι
του αφέντη που δε ξέρεις
δεν έχεις άλλη επιλογή
από το ριζικό σου…


Γιώργος Λευθέρης
3.10.11

Watching the ferry

How far

how near

there is all ways

a fear

to miss the ferry

to the opposite side

but if so

no cry

next ferry

leaving on time

but you have to be

on your side

any time…

George Leftheris

29.9.11

Οι Κythiriscous

Αφιέρωμα στις καλλιτεχνικές τους δραστηριότητες

Λύμπερες τριγυρνούν

στης τέχνης τα άγρια μονοπάτια

ψάχνουν να χτίσουνε φωλιά

στα διψασμένα βήματά τους

κόντρα στον άνεμο

σκαρφαλώνουν άφοβα

στού ταξιδιού

τα απόκρημνα φαράγγια

ριζώνουνε σκοπό

στο συνεχή κυνήγημά τους

αγνοούν προκλητικά

τα κοπάδια που σιωπούν

αυτούς που δε τις ξέρουν

μα πιο πολύ λυτρώνονται

από τη προαιώνια σιγή

της πρώτης ύπαρξής τους

τελικά στεριώνουνε χαρά

στη στράτα τη δική τους…

Γιώργος Λευθέρης

23.9.11

H πρώτη της φωλιάς

Αναρωτήθηκε

η πρώτη της φωλιάς

αν όλοι θα φανούν στο πρωινό

η μέρα σαν χαράξει

αν όλοι

θα είναι και σήμερα εκεί

για τα γενόμενα

στο κόσμο να ρωτήσουν

καθώς τα σκαλιά

όλο και ψηλώνουν πιο πολύ

τα βήματα

όλο λιγοστεύουν

κανείς δε ξέρει

σε πιο σκαλί

θα σταματήσουν…

η πρώτη της φωλιάς

χάρηκε και σήμερα

που όλοι ήντουσαν εκεί

και κείνη

μπορούσε να κοιτάξει…

14.9.11

Γιώργος Λευθέρης

Το τέλος του πανηγυριού

Οι ώρες μένουν αδειανές
δεν έχουν τραγούδια
μήτε κλάμα να γεμίσουν
τα βήματα κουρασμένα
άλλο δε μπορούν
στη ζωή να σκαρφαλώσουν
απομένει
η αγωνία της άγνωστης στιγμής
πότε τη πόρτα θα κτυπήσει
αν θα προλάβει
κάποια φωνή να ακουστεί
να αρθρώσει το όνομά της.
Ευτυχώς το μικρό παιδί
τώρα σιγοτραγουδεί
περιμένει χαρωπό
το δρόμο να μού δείξει
όλα τα άλλα χάθηκαν
σαν τέλειωσε
το μεγάλο πανηγίρι…

13.9.11
Γιώργος Λευθέρης

Χαιρετισμός στον Γιώργο Δρυμωνιάτη

Απ’ τη φωλιά ξεκίνησες

παρέα με τις Μούσες

σκλάβος τους καθημερινά

τις ακλουθάς

δρόμο άλλο δεν έχεις

με της προβέτζας το σύγνεφο

και του Δρυμώνα τις βοές

χτίζεις το παραμύθι

του Τσιρίγου οι αγέρηδες

ολοχρονίς φυσομανούν

κι εσύ μαζί τους

στα πάνω αλώνια ξεφαντώνεις

είναι της μάνας σου η ευχή

κι η δική σου φλόγα

που κρατούν τα τζάκι αναφτό

οι θύμησες μη σβήσουν…

εμείς οι αποδέλοιποι

πολύ σ ‘ευχαριστούμε….

Γιώργος Λευθέρης

28.8.11

Λεηλασία

Πιό λίγο απ’ το τίποτα

ότι απόμεινε

απ΄του ανθρώπου το πέρασμα

οι λέξεις  ορφάνεψαν

τα νοήματα χάθηκαν

πληγωμένη η ζωή

ψάχνεται στο ξέφωτο

κλέφτες και ψεύτες

τη πολιτεία ερήμωσαν

η ελπίδα γκρεμίστηκε

τα πουλιά δεν γύρισαν…

Γιώργος Λευθέρης

18.8.11

Σκλάβα…

Σκλάβα της στράτας

μη ψάχνεσαι να βρείς

καινούργιο εραστή

στου ήλιου την ανατολή

στου φεγγαριού τη δύση

η μαγεία κρύβεται μέσα σου

στα σκόρπια βήματά σου

στις αλλόκοτες φωνές

που έρχονται

από τη πρώτη σου πατρίδα

όμως αν θέλεις

να μεθύσεις πιο πολύ

πρώτα

με της ψυχής σου τη φωτιά

στα πάνω αλώνια

να χορέψεις…

Γιώργος Λευθέρης

19.8.11

Αναγυρεμός

Άγνωστε

μακρινέ ταξιδευτή

όταν θα φτάσεις

στη χώρα του παραμυθιού

μη τρομάξεις

αν δε βρείς

ανθρώπους να σε περιμένουν

θα τους έχουν πουλήσει

οι δικοί τους πειρατές

στα σκλαβοπάζαρα των αγορών

στα μοναστήρια των Αγίων

ούτε μη κλάψεις

γιατί πουλιά δε θα πετούν

ούτε και δάση θα υπάρχουν

θα τα έχουν ρημάξει

οι πράσινοι κατακτητές

καθώς προσπαθούσαν να τα σώσουν…

όμως αν θέλεις

κι εσύ να μη χαθείς

ψάξε μονάχος σου να σταθείς

πάνω στη πέτρα τη δική σου

λεύτερος να λές

το όποιο όνομά σου….

Γιώργος Λευθέρης

10.8.11

Αποχαύνωση

Το ένα χέρι κρεμασμένο

έξω απ’τη πόρτα του οδηγού

κοροϊδεύει

το άλλο που οδηγεί

τσουλουφρίζει

την έννοια της ζωής

στα μαυρισμένα δάχτυλά του

όλα κινούνται άβουλα

στης αποχαύνωσης τη σιγή

στη λεωφόρο του θανάτου

όλα συνορεύουνε με το μηδέν

όρια ύπαρξης δεν υπάρχουν

εκτός απ’ του τσιγάρου το καπνό

το σκόνισμα του δρόμου

πάει καιρός

όπου το ένα χέρι ρέμπελο

έχει ξωμείνει μοναχό

έξω απ’ τη πόρτα

κρεμασμένο…

Γιώργος Λευθέρης

12.8.11

Η αμαρτωλή λύτρωση

... με αφορμή τη σφαγή της Νορβηγίας

Όλα είναι πόλεμος

και αίμα

πώς το αχόρταγο εγώ μου

θα αναγνωριστεί

πώς θα φανώ κι εγώ

στο λίγο δρόμο που μου μένει

δεν έχει σημασία τι είναι αυτό

σωστό η λαθεμένο

αρκεί να φανώ

πώς είμαι εγώ που περπατώ

έστω και κολασμένος

μπορώ να σκοτώνω

χίλιους ανθρώπους τη βραδιά

δικαίωση δε βρίσκω

αν δε χορτάσω

το δικό μου το θεό

μόνο φονιάς χορταίνω

όσο για τους άλλους τους Θεούς

έχει καθένας

τους δικούς του τους πιστούς

όπου για χατίρι του σκοτώνουν

όλοι γυρεύουν λύτρωση

στου αθώου τη σφαγή

αιώνες τώρα

λύτρωση δε βρίσκουν

αλίμονο

οι άνθρωποι ζούν υπό διωγμό

κάτω από συνεχή συνωμοσία

δράκουλες και άγγελοι

χορεύουνε μαζί

γύρω απ’ το βωμό της αμαρτίας...

Γιώργος Λευθέρης

30.7.11

Το μεγάλο ψέμα

Χιλιάδες χρόνια

μύριοι εχθροί

μάχονται

το δρόμο να μου δείξουν

όμως δε βλέπω

δε μπορώ

κι ας είναι διάπλατο το φώς

απ’ τους Θεούς δοσμένο

εγώ μηδενίζομαι καθημερινά

γκρεμίζω τ’ όνομά μου

μοναχός περπατώ πάνω στη γή

το κόσμο εξουσιάζω

είναι της προαιώνιας κατάρας

μυστικό

το μεγάλο ψέμα να πιστεύω

πώς μόνο εγώ υπάρχω…

Ομολογία ενός Έλληνα.

Γιώργος Λευθέρης

10.7.11

Η Χαρτορίχτρα

Στης χαρτορίχτρας

τη τράπουλα

τη μοίρα μου διαβάζω

με δέος παρακολουθώ

να χάνω το παιχνίδι

όμως δε παραδίνομαι

αλλάζω τα χαρτιά

μαζί και χαρτορίχτρα

ξαναδιαβάζω το όνειρο

χτίζω καινούργιο κάστρο

η χαρτορίχτρα αναγκάζεται

να ξαναπεί τη μοίρα…

Γιώργος Λευθέρης

14.7.11

Ρημαγμένη πολιτεία

Η πατρίδα γονάτισε

η ιστορία ντράπηκε

οι άγριοι

όρμησαν στους δρόμους

τα έσπασαν

και φύγανε

ονόματα δεν άφησαν

άλλοι τους λένε ήρωες

άλλοι αδίστακτους προδότες…

Μίσος και φόβο

φύτεψαν

σε ανθρώπους που δε ξέρανε

γυμνοί οι άρχοντες

στο μεγάλο σπίτι

κλείστηκαν

τους Θεούς παρακαλούν

απ’ την αφάνεια να τους σώσει

απόμεινε ο ανώνυμος πολίτης

μοναχός

στην ερημιά

της ρημαγμένης πολιτείας…

Εκτροχιασμός

Ο ένας τον άλλον

ακολουθούν

δε ξέρουν που πηγαίνουν

ότι τους πεί ο μπροστινός

κι ας είναι ο γκρεμός

στο επόμενο το βήμα,

με τη σφραγίδα της κληρονομιάς

τους δρόμους

ανάποδα γυρνούνε,

επίθετα κακόηχα

γίνονται τίτλοι τρανταχτοί

από εθνικούς δασκάλους,

οι άνθρωποι κοπαδιαστά

άταχτα λακίζουν,

κατάντησαν

όλη τη νύχτα να γελούν

και το πρωί να κλαίνε,

σημαία και σταυρό

τα αγνοεί

ο μπροστινός μου κατεργάρης…

Γιώργος Λευθέρης

30.6.11

Οι σκλάβοι

Σιγά σιγά

στερεύουνε οι φωνές

κι ας είναι το νερό πολύ

στο κάμπο λιμνασμένο

είναι ο κρουνός κλειστός

δε το αφήνει να κυλήσει

αδίστακτοι

οι νερουλάδες καραδοκούν

να κλέψουν το νερό

στους μυλωνάδες να πουλήσουν

πάει καιρός

όπου οι νερόμυλοι

δεν έχουνε νερό

σιτάρι δεν αλέθουν

το κρουνό να ανοίξει καρτερούν,

οι σκλάβοι αποφασίζουν…

Γιώργος Λευθέρης

23.6.11

Χάος

Ψάχνω απεγνωσμένα

να βρώ

δυό λέξεις

να σωθώ

την ιστορία να ξεγελάσω

να μην αφήσω πίσω μου

κληρονομιά

το τωρινό κατάντημά μου

ούτε οι ζωγράφοι του μέλλοντος

να βρούν δουλειά

με ήρωα

το τραγικό σκαρίφημά μου.

Όμως τα γενόμενα

είναι βαριά

της σκέψης οι αχθοφόροι

άλλο δε σηκώνουν

Αλήθεια άνθρωπε

ως πότε

την ιστορία θα ξεγελάς

κι αυτή θα σε ακλουθά

στο γκρεμισμένο μονοπάτι;

Γιώργος Λευθέρης
23.6.11

Το φυλαχτό

Παιδί μου συγχώρα με

γιατί σου έδωσα

αυτό που δεν ήθελα να πάρεις

τον φάλτσο εαυτό μου

όμως εσύ

αν δε μπορείς

μην ακλουθάς

αντάρτεψε και φύγε

ξεκίνα άλλο δρόμο

λύτρωση πάντα υπάρχει

δε ξέρω μόνο

αν της γενιάς το φυλαχτό

είναι σωστό

στο παιδί σου να το δόσεις

αν και δε μπορείς να κάνεις διαφορετικά

οι μοίρες έτσι προστάζουν…

Γιώργος Λευθέρης

11.6.11

Ο ξοδεμένος χρόνος

Κάθε φορά

που κάποιον δικό μου

αποχαιρετώ

ψάχνω να βρώ

ροή

στο ξοδεμένο χρόνο.

μάταια

οι ημερομηνίες

σταματούν

για λίγο στο χαρτί

κι ύστερα εξαφανίζονται

στη στάχτη,

προτού προλάβω να σκεφτώ

αρχή και τέλος έχουν φύγει

όλα συνθλίβονται

στο κυρίαρχο μηδέν

δείγμα

από το ξοδεμένο χρόνο

δεν υπάρχει…

Γιώργος Λευθέρης

Το φταίξιμο

Ξώμεινες διαβάτη μοναχός

ανθρώπους άλλο δε γνωρίζεις

ούτε κι αυτοί σε βλέπουν

η στράτα είναι τώρα αδειανή

αφηνιασμένα τα άλογα καλπάζουν

ψάχνω να βρώ

κάποια βοή

να μοιάζει στη δική σου

την ώρα που θρηνολογείς

αφουγκράστηκα

θαρρώ τα βήματά σου

κάποιος μου ψιθύρισε

πώς ακόμα ζείς

ίσως και να σωθείς

αν σε ξυπνήσει

ο άγριος εαυτός σου

το φταίξιμο

για τη σιωπή

σε άλλον

μη ψάχνεις

δεν θα βρείς

είναι απόλυτα δικό σου…

Γιώργος Λευθέρης

12.6.11

Η απόγνωση του ξενιτεμένου

Βράχε δικέ μου

δε σε πρόδωσα

με άλλους χορευτές

στα ξένα πανηγύρια

ούτε το ξένο φιλί

ήταν πιο γλυκό

από το πρώτο το δικό σου

με πάθος έσυρα

της πατρίδας το χορό

έξω απ’ τη πατρίδα

γεφύρια έχτισα

αν λάχαινε να χρειαστεί

κοντά σου να γυρίσω.

Ξαφνικά τρομάξανε οι καιροί

αφήνιασαν οι άνθρώποι

οι μάστορες της άρνησης

γκρεμίζουν τα γεφύρια,

ξανάρχισε το κυνηγητό

με πόρτες κλειδωμένες…

Γιώργος Λευθέρης

7.6.11

Σάλτος και φλόγα

Στο άγγιγμα της φλόγας
κρύβεται η χαρά
στο σάλτο της αμαρτίας
η ελπίδα,
όλα ξεκινούν
από την αναπάντεχη στιγμή
της ευχής
η της κατάρας,
η αντάρτισσα ματιά
δίνει το σύνθημα
ο πόλεμος να αρχίσει
η μάχη είναι παράξενη
δεν έχει νικητές
μονάχα νικημένους,
όλοι στο τέλος προσκυνούν
γονατιστοί
αυτούς που δεν υπάρχουν
αλλά και περιμένουν την αυγή
τους καινούργιους καβαλάρηδες
να ρθούν
τις φωτιές
να ξανάνάψουν…

Γιώργος Λευθέρης
5.6.11

Τερματισμός;

Πασκίζεις άνθρωπε να δικαιολογηθείς

γιατί άνθρωπος δεν είσαι

γιατί φορτώνεις

σε άλλου τ’ όνομα

τις αμαρτίες τις δικές σου

επιδεικτικά

γιατί βρίσκεις στασίδι στην εκκλησιά

για τα βάρβαρα ένστικτά σου

αλόγιστα ξετυλίγεις

το κουβάρι της ζωής

ανήμπορος  να δείς κατάματα

τον φαύλο εαυτό σου

δε ξέρεις αν περπατάς ορθός

η αν σέρνεσαι στην άμμο

συνειδητά

όλα τα μετράς στραβά

όλο και πιο γοργά βυθίζεσαι

στης ανυπαρξίας το σκοτάδι…

Λύτρωση άνθρωπέ μου δε θα βρείς

αν συνεχίσεις με αυτή τη ρότα το ταξίδι

εκτός και είναι της μοίρας σου γραπτό

κάπου εδώ να τερματίσεις…

Γιώργος Λευθέρης

1.6.11

Το μαχαίρι

Λίγη ανθρωπιά

ζητιάνευα

από τον διπλανό μου

για ν’ ακουμπήσω στ’ όνειρο

κι εγώ να επιβιώσω

αλίμονο κανείς δεν πρόσεξε

πώς μοναχός μου έκλαιγα

κάτω απ’ τη γκρεμισμένη σκάλα

η μάνα μου είχε φύγει

η στράτα ήταν άδεια

ψωμί άλλο δεν είχα

μονάχα το μαχαίρι…

Γιώργος Λευθέρης

Οι γλάροι

Δύο γλάροι
σμίξανε το βραδινό
αντίκρυ στο γαλάζιο
σιγανά κουβέντιαζαν ώρα πολύ
έξω απ’ το παραθυρό μου
ερχόντουσαν απ’ τα πέλαγα
κάτι είχαν να μου πούν
από το κλάμα των κυμάτων
εγώ όμως δεν τους άκουσα
πάει καιρός που δεν ακούω,
με κούφανε
του βράχου η σιγουριά
η νάρκη της πατρίδας…
Οι γλάροι όμως  ξαναγύρισαν
θελαν να μου μιλήσουν
εγώ πάλι δεν τους άκουσα
είμαι πιά στεριανός
ανίκανος ν’ ακούσω…
Οι γλάροι τώρα πέταξαν μακριά
σβήσανε με τους αφρούς
στην άκρη του πελάγους…

Γιώργος Λευθέρης
23.5.11

Οι Σιδεράδες

Εμπόλεμα
ολα τα όντα του Θεού
ανήλεα αλληλοσφάζονται
για να επιβιώσουν,
με της αγάπης το σφυρί
πάνω στου μίσους το αμόνι
φορμάρουν τη ζωή
χαράζουν το ταξίδι ,
τα βήματα της λύτρωσης
στου έρωτα τη καυτή στιγμή
χτίζουν το πηγαιμό
χωρίς να ψάχνουν για αιτία
τα πάντα ξεκινούν
δίχως αρχή
τα πάντα δε τελειώνουν
όλα στο ίδιο καμίνι
καίγονται και γίνονται
από τους σιδεράδες…

Γιώργος Λευθέρης
14.5.11…

Αλήθειες

Όταν προχτές σ’ αντάμωσα
ξέχασα ποίος είσαι
μου είχες πεί ένα όνομα
το άφησα στο δρόμο
σημασία δε του έδωσα
δε το χρειαζόμουν
όταν σε ξανασυνάντησα
πάλι σε ξαναρώτησα
μου είπες πώς δε ξέρεις
ψεύτικο ήταν τα’ όνομα
χάθηκε στα σκουπίδια…
Καλά του λέω δε νοιάζεσαι
κάποιος κι εσύ να είσαι;
Όχι μου απαντάς
δεν έχω ;ανάγκη ονόματα
ποτέ δε λέω αλήθεια
ψέματα λέω συνέχεια
ψέματα και ακούω
τα λόγια ξευτελίστηκαν
δεν έχουν πιά αξία….

Γιώργος Λευθέρης
8΄5.11

Φαύλος Κύκλος

Η μέρα ξώμεινε από φώς
κι η νύχτα από σκοτάδι
τη μέρα βλέπουμε
με μεγεθυντικούς φακούς
τη νύχτα με εξισώσεις
η μόνη ζωντανή επαφή που έχουμε
είναι του σκύλου μας τα μάτια
τα μυρμήγκια υπομονετικά
τη καταγωγή μας προστατεύουν...
Ηλεκτονικοί αφεντάδες
τώρα ολούθε τριγυρνούν
αντί για τους ανθρώπους
οι άνθρωποι μόνο
τρώνε και γενούν
αυτά οι μηχανές
ακομα δε μπορούνε
δε ξέρω αν θα μπορέσουν...
Άγνωστο
τι θα κάνει ο Θεός
με το τραγέλαφο των μηχανών
τη νοημοσύνη των ανθρώπων
αν η μέρα ξαναβρεί το φώς
 
κι η νύχτα το σκοτάδι...
 
Γιώργος Λευθέρης
10.5.11

Αφιερωμένο στα εγγόνια μου

Καλώς ήρθατε

της φαμίλιας καινούργιοι χορευτές

στο μεγάλο πανηγύρι

να μου θυμίσετε

πώς εδώ είναι η ζωή

σε ένα ατέλειωτο ταξίδι

με όλους εμάς ταξιδευτές

στο ίδιο καραβάνι.

Ναι νιόφερτα πουλιά της Άνοιξης

σας αγαπώ

πιο πολύ κι απ’ότι ξέρω

η αγάπη μου έρχεται

από το δρόμο το πλατύ

τα πρώτα βήματά μου

δοσμένη δίχως μέτρο και φραγμό

είναι ολάκερη δική σας

δε κρατώ τίποτα για μένα

κι ας γκρεμίζεται μερικές φορές το όνειρο

από το στραβοπάτημα της μοίρας

εγώ είμαι καταδικασμένος

πάντα να σας αγαπώ

άλλη επιλογή δεν έχω…

Γιώργος Λευθέρης

2..5.11

να σας αγαπώ

Καλπασμός

Εγώ ο μικρός

είμαι πιο πολύς από τον όχλο

αλλά και πιο λίγος

από τον άλλον εαυτό μου

όσο μικραίνουν οι μέρες μου

και το ύψος λιγοστεύει

το εγώ μου αγωνιά

μένει πίσω μοναχό

στα γερασμένα αλώνια

φορεί το ξεθωριασμένο

μανδύα της ντροπής

απεγνωσμένα προσπαθεί να κρατηθεί

ορθό

στους γκρεμισμένους πύργους

δεν ακούει των νέων αλόγων

το καλπασμό

που έρχονται προς τα εδώ

να τον ποδοπατήσουν,

αναγκαστικά

σε λίγο θα υποταγεί

στη μοίρα των ανθρώπων…

Γιώργος Λευθέρης

28.4.11

Η Ανάσταση

Αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος μπορεί

ακόμα κι αν το θέλει

 ν’ απελευθερωθεί

απ’ την ανθρώπινη σκλαβιά του

έτσι που έχει μπλέξει το Θεό

με τη προαιώνια αμαρτία…

Τι κι αν κτυπούν οι καμπάνες δυνατά

κανείς δεν τις ακούει

η εκκλησία είναι γεμάτη από υποκριτές

που κάνουν το σταυρό τους…

Ο Χριστός  στη πόρτα της Ανάστασης

υπομονετικά τους καρτερεί

αυτοί το διασκεδάζουν…

Γιώργος  Λευθέρης

17.4.11

Μηδενοποίηση

Τα βήματα  η τα πράγματα

χλευάζουν πιο πολύ

τη προδομένη υπαρξή μου;

Τα χνάρια μου

πάνω στη λάσπη

ζωγραφίζουν καθημερινά

τη τραγική φιγούρα της ζωής μου

γυμνή κι ανήμπορη 

σέρνεται

μπροστά στα αμάζευτα σκουπίδια.

δύο τρείς σημαίες  υψώθηκαν

γρήγορα ξεσκίστηκαν

γίνηκαν κι αυτές σκουπίδια

οι άρχοντες του δρόμου δε φοβήθηκαν

όπως ελπίζανε οι σκλάβοι.

ο ήλιος δεν ανέβηκε

πιο πάνω απ’ τους ανθρώπους.

Γιώργος Λευθέρης

19.4.11

Η καταιγίδα του διαδικτύου

Απελευθερώθηκαν

κι αφήνιασαν

του κάμπου οι κολασμένοι

βρήκαν λύτρωση για το εγώ

χώμα για το αλέτρι

λεύτερες τώρα οι φωνές γυρνούν

αλητεύουνε στο κόσμο,

κάποιος τους άκουσε

σε κάποιον μίλησαν επιτέλους…

Το ρέφουλο με τη βροντή

γκρέμισαν τη πατρίδα

τις  πινακίδες κατέστρεψαν

τα όρια χάθηκαν

οι βάνδαλοι αλωνίζουν…

Αλήθεια τούτη η λευτεριά

είναι απρόσμενη χαρά

για μια ακόμη δυστυχία;

Ευτυχώς το αλέτρι

μένει πάντα εκεί

στο χώμα σφηνωμένο…

Γιώργος Λευθέρης

15΄4΄11

Ο παπάς

Αναρωτιέμαι αν ο παπάς

μπορεί να είναι

πληρεξούσιος του θεού

στα άγρια κοπάδια των ανθρώπων

αν μπορεί να ξεχωρίσει τους πιστούς

από τους άπιστους ανθρώπους

με πρώτο και καλύτερο

τον ίδιο εαυτό του,

υποκλίνεται στους ίδιους πειρασμούς

κρύβει τις ίδιες αμαρτίες…

Απάντηση το ερώτημα δεν έχει.

Είμαστε όλοι ίδιοι

αν υπάρχει κάποια «άγια» διαφορά

βρίσκεται περισσότερο

στους ρέμπελους πιστούς

και όχι στο παπά,

ο παπάς αλίμονο

τα κοπάδια ακλουθά

κι άς έπρεπε

το αντίθετο να κάνει…

Γιώργος  Λευθέρης

2.4.11

Οι δικοί μας βάρβαροι

Οι βάρβαροι ποτέ δεν έφυγαν

γιατί ποτέ δεν ήρθαν

από γεννησιμιού μας

βρισκόντουσαν πάντα εδώ

καταδυναστεύανε τη πόλη

μόνο που δε τους βλέπαμε

τους περιμέναμε να ρθούνε

χτίζαμε κάστρα ολόγυρα

αυτοί όμως ήσαν εδώ

οχυρωμένοι στις ψυχές μας .

Αλίμονο

Μυριάδες άνθρωποι  σκοτώθηκαν

σκοτώνονται  ακόμα

να πολεμούνε τους βαρβάρους…

Γιώργος Λευθέρης

17΄4..11

Το φεγγάρι

Έχασαν τα παιδιά

το φεγγαρίσιο φώς

το ρήμαξαν οι γονιάδες

το έσβησαν οι πύραυλοι

δικοί μας οι φονιάδες.

Γκρέμισαν τον ουρανό οι μάστορες

χωρίς φεγγάρι η νύχτα

φυγάδεψαν παραμύθι κι όνειρο

στο ανθρώπινο σκοτάδι…

απόμεινε η φαντασία μονάχή

να δεί αν θα φεγγίσει…

Γιώργος Λευθέρης

9΄4΄11

Στη κόψη της γραφής

Στη κόψη της γραφής κρέμεται

η λίγη υπαρξή μου

πρέπει απόψε να τελειώσω τη γραφή

προτού να ξημερώσει

μην απομείνει στο δρόμο μισερή

και αύριο κανείς δε τη προσέξει.

Τα βήματά μου όλο και πιο πολύ

στριμώχνονται στην άκρη,

όποια στιγμή μπορεί

τον ειρμό να χάσουνε

άλλο να μη μπορούν

τη γραφή να διαφεντέψουν,

ακόμα αναπάντεχα

μπορεί να σταματήσουν…

Ναι θέλω απόψε

να  τελειώσει η γραφή

αύριο δε μπορώ να περιμένω

δε ξέρω αν το αύριο θα ρθεί

αν θα υπάρχουν οι γραφίδες,

πρέπει απόψε να τελειώσω τη γραφή

αύριο είναι μια άλλη μέρα

δική μου αυτή δεν είναι…

Γιώργος Λευθέρης

7.4.11

Φυγή

Έφυγες γιατί φοβήθηκες

τα ίδια βήματά σου

μη σε προδόσουν οι φωνές

που τριγυρνούν στη ρούγα

μη στείλουν αναπάντεχα

ντελάληδες

να κλέψουν τ’ όνομά σου

και απομείνεις μοναχός

παντέρημος στη στράτα.

φοβήθηκες και φυγάδεψες

τον άλλον εαυτό σου…

Γιώργος Λευθέρης

5.4.11

Φαντασίωση

Σε βρήκα μέσα στον άπειρο

προτού να σε γνωρίσω

είχες τη δύναμη του τίποτα

την αρχοντιά του «υπάρχω»

δεν είχες ακόμα όνομα

ούτε δικό σου δρόμο

απλόχερα

σκόρπιζες την ύπαρξη

με το χαμόγελό σου,

έχτιζες και γκρέμιζες μαζί

παλάτια που δε ξέρεις

έβαλες τις πέτρες στη σειρά

για να σε περιμένουν,

μπορώ τώρα να διαβάσω τη γραφή

κάτω απ’ το όνομά σου…

Γιώργος Λευθέρης

5.4.11

Οι πελαργοί…

Μια νύχτα που δε γύρισα

τον εαυτό μου αντάμωσα

να κλαίει στο πεζούλι,

γιατί δεν τον ερώτησα

φοβάμαι πώς δεν ήξερε

δεν ήθελα να κλάψω,

τριγύρω όλοι περίμεναν

την ανατολή κοιτάζανε,

δυό πελαργοί φανήκανε

μαζί με το ξημέρωμα,

τίποτα δεν μας είπανε

εμείς δε τους ρωτήσαμε

ξεχάσαμε τι θέλαμε…

Γιώργος Λευθέρης

6.4.11

Λίγος…

Πανάθεμά σε  όμορφη ζωή

σε πλήρωσα ακριβά

ξεπούλησα στο διάβολο

ότι είχα και δεν είχα…

απόμεινα γυμνός

μέσα στη καταιγίδα…

δεν υπάρχει σπίτι να κρυφτώ

στρώμα για να ξαπλώσω

τα σάρωσε όλα

η όμορφη ζωή

χαμπάρι δεν επείρα…

ψάχνω να βρώ ένα φλουρί

από κείνα τα μπερκέτια

κρίμα

φύγανε όλα με την όμορφη ζωή

τίποτα δεν απόμεινε για μένα…

τούτο τον καιρό

βλέπω το μηδέν

την υπαρξή μου ν ‘αφανίζει

κι αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ

για τούτο το κατάντι.

εσύ και μόνο εσύ

απαντά η γκρεμισμένη μου φωνή

είσαι υπεύθυνος για όλα

σήκωσες της γής το βάρος μοναχός

ξέχασες

πώς είσαι λίγος πολύ λίγος…

Γιώργος Λευθέρης

2.4.11

Αγριανθρώποι …

Τρόμαξαν

και ρήμαξαν

απ’ τα δικά τους βήματα

οι ψεύτικοι ανθρώποι.

Ξέχασαν

και φύγανε

πουθενά δε πήγανε

πομείναν αγριανθρώποι…

Καλή σου ώρα πόλεμε

τους ανδριάντες έστησες

τυφλούς μας εκατάντησες

για σένα μόνο μείναμε…

Άλλη ζωή δε ξέρουμε

να μάθουμε δε θέλουμε

είμαστε αγριάνθρώποι…

Γιώργος Λευθέρης

27.3.11

Το εκκρεμές…

Σταλαχτές  έρχονται

οι ώρες του μεσονυχτιού

στο παραμύθι να φωλιάσουν,

βαριοί οι κτύποι

το χρόνο ξεγυμνώνουν οληνυχτίς

χτίζουν τις πέτρες της αναμονής

βοηθούν να ξημερώσει…

Τον αργό βηματισμό του εκκρεμές

τον ακούω από παιδί

στην άδεια σάλα του σπιτιού μας,

μου θυμίζει αυτούς που φύγανε απ’ το χορό

με το  τελευταίο κτύπο του ρολογιού

λίγο προτού να σταματήσει…

Η ζωή όμως δε τέλειωσε

τα βήματα ξανάρθαν,

ξαναμπήκαν στο χορό

το εκκρεμές ξανακτυπάει…

Γιώργος Λευθέρης

28.3.11

Σπαραγμός…

Xιλιάδων ζώων τις ζωές

έχω καταβροχθίσει

αναρωτιέμαι τι να πώ

στον άλλον εαυτό μου

πώς να του εξηγήσω

τη μάσκα που φορώ

και δε μπορώ να βγάλω…

εκτός και δεν υπάρχουνε ζωές

αλλά μονάχα ορέξεις

που πρέπει οπωσδήποτε  να κορεστούν

για να μπορώ να ζήσω…

τότε όμως το όνομά μου «άνθρωπος»

δεν είναι αληθινό

είναι ψεύτικο

χωρίς νοημοσύνη  και ψυχή

το ίδιο ακριβώς

όπως των άλλων ζώων….

απόδειξη περίτρανη

των μυριάδων ζώων  η σφαγή,

των ριφιών  ο σπαραγμός

όταν απ’ τη μάνα τους χωρίζουν…

Γιώργος Λευθέρης

11.3.11

Άγνωστη στιγμή

Σε περιμένω άγνωστη στιγμή

με όποιο τρόπο θέλεις

αρκεί να ρθείς  χαρούμενη

απ το σωστό το δρόμο…

Σε περιμένω αναπάντεχη βοή

κάτι καινούργιο να μου φέρεις

να με ταρακουνίσει απ’ τη σιγή

που είμαι ναρκωμένος

όμως το ξύπνημα  να είναι

τραγούδι και χορός

και όχι μοιρολόϊ …

Το ξέρω άγνωστη στιγμή

αν θα ρθείς

θα μείνεις πολύ λίγο

άλλο δε μπορείς

εμένα αυτό με φτάνει,

άναψε στο κάμπο τις φωτιές

κι ύστερα πάλι φύγε…

Εγώ θα έχω πάρει το μήνυμα

πώς κάποιος νοιάστηκε για μένα…

Γιώργος Λευθέρης

27.3.11

Πληροφόρηση

Ξεμαλλιασμένες  οι μάγισσες

τους δρόμους τριγυρνούν

ψάχνουν  για την υπερβολή

να στήσουνε καρτέρι

να αιφνιδιάσουν τους πολλούς

να διώξουνε τους λίγους…

Διπλώνουν απ’ το φόβο τους

τα έρημα κοπάδια

όσοι αφουγκράζονται τα βούκινα

στα μαύρα αποσπέρια

όσοι προσμένουν αλλαγή

στα μπερδεμένα βήματά τους…

Mάταια

εκτός απ’ τη βουή του τίποτα

τίποτα άλλο δε προβαίνει

γκρίζα σιωπή απλώνεται παντού

κι ας οι ντελάληδες φωνάζουν…

Γιώργος Λευθέρης

19.3.11

Επιβίωση

Βλέπω τη νύχτα να έρχεται

να τρέχει δίχως ρότα

να μοιράζει δώρα στους τυφλούς

φανάρια που δε φέγγουν

δίχως ήχο τις φωνές\

ρολόϊ δίχως δείκτες…

από την άλλη τη μεριά

αντιστέκεται το φώς

με το δικό του ψέμα

κυρίαρχο πιο πολύ

στη χώρα των υποκριτών

χωρίς να το ομολογούνε…

είναι κι οι δύο αφέντες δυνατοί

κι εγώ αδύνατος μπροστά τους..

όμως η απάντηση στο ερώτημα

δεν είναι

ούτε στο φώς

ούτε και στο σκοτάδι

είναι στις καθημερινές τριβές

της σκέψης και του «υπάρχω»

στού έρωτα το ξέσκισμα

στης μάνας το μαχαίρι

στο θανατερό αγκάλιασμα

του ενός

ενάντια στον άλλον.

ολα τα άλλα

που σέρνονται εδώ κι εκεί

είναι τα ερείπια του πολέμου…

Γιώργος Λευθέρης

20.3.11

Ο σεισμός

Η ομορφάδα της ζωής

στη πιο απρόσμενη στιγμή

γίνεται θρήνος και κατάρα

έρχεται πρώτα η μακάβρια βοή

από τα τάρταρα της γής

γκρεμίζει μηδενίζει

ακλουθά των κυμάτων η ορμή

τη καταστροφή ολοκληρώνει…

στο μαύρο απολογισμό

δε ξέρεις ποιόν να μακαρίζεις

αυτούς που ακόμα ζούν απ’ το σεισμό

η αυτούς που είναι τελειωμένοι…

πτώματα στέγες πράγματα

χώμα και νερό

ανάκατα κατρακυλούν

δρόμους και πλατείες παρασύρουν

σπρώχνονται βίαια στο πέλαγος

να βρούν επιτέλους ηρεμία…

αποκούμπι η προσευχή

αλίμονο δε βρίσκει

την πήρε κι αυτή το κύμα…

Γιώργος Λευθέρης

15.3.11

Ο αετός

'Oλη η ζωή

σε μια στιγμή

μ’ ένα χαμόγελο ανθίζει

είναι του παιδιού μου το παιδί

που με καλώς ορίζει…

Πρώτη φωνή

γλυκιά φωνή

ακόμα κι όταν κλαίει

αρκεί οι γονιάδες να μπορούν

την άδολη χαρά να βρούν

άλλο τραγούδι δεν υπάρχει…

Το πέταγμα του αετού

απ’ τα εγγόνια και παππού

φαντάζει παραμύθι

αλλά και για τον παππού ταξιδευτή

το πιο ανέμελο ταξίδι…

Γιώργος Λευθέρης

10.3.11

Ο καινούργιος Μεσαίωνας

Ήρθε η νύχτα

σταλμένη απ’το φώς

να σώσει τους ανθρώπους

κυρίεψαν το νού

η λαίλαπα των μηχανών

οι καταλήψεις των σχολείων

το σκιάχτρο του ασύλου ,

μα πιο πολύ

αλώθηκε ο νούς

με της πέτρινης συνήθειας

τη σκλαβιά

την ανία των δασκάλων…

αλίμονο

τα κοπάδια άλλο δεν  πεινούν

μήτε για μάθηση διψούνε

αδιάφορα πνίγονται

μέσα στο χείμαρρο της προσφοράς

της ευκολοδιάβαστης οθόνης…

φτάσαμε έτσι πάλι στο μηδέν

σβηστά τα πράσινα φανάρια

στεγνά κι τα όνειρά μας…

Ο καινούργιος Μεσαίωνας

είναι εδώ

αλήθεια ποιος τον βλέπει;

όλα είναι σωστά

κι επιστημονικά

αποδεδειγμένα…

Γιώργος Λευθέρης

7.3.11

Η απελπισία των κολασμένων

Άλλο τον ήλιο

να κοιτάξω δε μπορώ

γιατί μάτια δεν έχω

ούτε στο Θεό

να μιλήσω δε μπορώ

γιατί δε με ακούει

χωρίς ζωή

στους δρόμους τριγυρνώ

ψάχνω να βρώ ελπίδα

κάπου να σταματήσω

όπου κι αν σταθώ

παντού με κυνηγούνε

τα χρόνια μου  εχάθηκαν

προτού να ξεκινήσουν

μαζί και τα παιδιά μου

τα αρπάζουνε οι έμποροι

στα κόκκινα φανάρια…

Όσο για τους χορτάτους

με πατρίδα

είναι κι αυτοί άνθρώποι

μονάχα στους άμβωνες

και τις παράτες φωνασκούν

να τους ακούν οι άλλοι…

Μετά ξανακοιμούνται…

Γιώργος Λευθέρης

28΄2΄11

Γραμμένο για τους λαθρομετανάστες όλου του κόσμου.

Φωνή από την ίδια γη

Αδελφέ

αγωνίζεσαι να κρατηθείς

πάνω στο τεντωμένο το σχοινί

με κίνδυνο να πέσεις

και όμως δε σε νοιάζει

αρκεί να μείνεις όρθιος,

πάνω απ’ το γκρεμό να περπατήσεις…

Εγώ στην άλλη άκρη του σχοινιού

σε βλέπω και φοβάμαι

σου  έβαλα μιά φωνή

μέσα απ’ το φαράγγι

δε ξέρω αν την άκουσες,

ήταν αληθινή,

σου είπα να προσέχεις…

Αδελφέ άθελά μας,

κρατά ο ένας του άλλου το σχοινί

όπως μας παρήγγειλε  η μάνα…

Δε ξέρω αν το θυμάσαι…

Γιώργος Λευθέρης

1.3.11

Οι φωνές

Θέλω να φιλιώσω
τις πρώτες μου λίμπερες φωνές
με τις σκλάβες τελευταίες
να ρθούνε απόψε
μαζί μου στο χορό
ξανά να γνωριστούμε
να κλάψουμε
και να γελάσουμε πολύ
προτού ο μεγάλος εξουσιαστής
το νόμο επιβάλει,
προτού τα βούκινα σιωπήσουν
τότε μόνο,
με τη καινούργια τη φωνή
θα ανάψω πάλι
στη στράτα το φανάρι…


Γιώργος Λευθέρης
22.2.11

Σκοτάδι

Σκλάβε
όσο και να τη κυνηγάς
την έννοια του τίποτα
ποτέ δε θα τη πιάσεις
κρύβεται πίσω απ΄το μηδέν
πέρα από την υπαρξή σου…
ούτε θα μάθεις ποιός είσαι
και που πάς
γιατί τίποτα δεν είσαι,
αρχή και τέλος
έννοιες ανύπαρκτες
παρηγοριά στους πεζοπόρους
μόνο το σκαλί της γέννησης
δείχνει κάποιο φώς
φωλιάζει λίγη ελπίδα.
Eδώ μερικοί φωνάζουν το Θεό
το δρόμο να τους δείξει…
γραφιά
οι αράδες σου
με μπέρδέψαν πιό πολύ
μέσα στο απέραντο σκοτάδι…

Γιώργος Λευθέρης
22.2.11

Απρόσμενη επιδρομή…

Στης ώρας το στραβοπάτημα

στης μοίρας το γραμμένο

κρύβεται η επιδρομή του έρωτα

που δε τον πολύθέλεις…

Τυφλώνει ο κεραυνός,

το νου τον κομματιάζει

παράδεισος και κόλαση μαζί

ζώνουν σφιχτά

αυτούς που έτυχε

να αγγίξουνε τη φλόγα…

Οι δείχτες του ρολογιού

μένουν παρατημένοι στην αρχή

κινούνται αργά

να ξημερώσει περιμένουν.

Όμως η «λευτεριά»

πολλές  φορές αργεί

άλλες φορές

δεν έρχεται καθόλου,

κανείς δε ξέρει

πότε θα φύγει

ο δολοφόνος σκοπευτής

αν πάλι θα γυρίσει

μπορεί κι απ’άλλο δρόμο…

Γιώργος Λευθέρης

11.2.11

Οι «πραματευτές»…

Όλοι τους φτηνοί  πραματευτές

απλώνουν τις πραμάτιες τους

στον ερημωμένο κάμπο

πελάτες τους οι πεινασμένοι του πανηγυριού

αναζητούν νερό ψωμί κι ελπίδα

οι πραματευτές , αλίμονο, αυτά δε τα πουλούν

είναι στη μαύρη λίστα…

ντελάληδες άναρθρων κραυγών

οι πολιτικοί

μονάχα ψεύτικα κοσμήματα πουλούν

γι αληθινά τα παρουσιάζουν

κι οι αγοραστές που είναι πολλοί

τρέχουν να τα αγοράσουν…

εξέφτυσε  στις μέρες μας

το παζάρι της πολιτικής

ψεύτικη κι η μονέδα,

όσο για τους πραματευτές

ο ένας τον άλλον κυνηγά

κι όλοι μαζί… εσένα…

Γιώργος Λευθέρης

16.2.11

Ο γονιός

Από την άλλη όψη…

Ο εθνικός γονιός μας
γέρασε
δε μπορεί άλλο να μας θρέψει
το βύζαγμα το αχόρταγο
τον στράγγιξε
ο γέρος θα τελέψει…
Καυσόξυλα
της πατρίδας τα όνειρα
στο τζάκι σιγοκαίνε…
Τα νέα παιδιά
κλαίνε μοναχά
έξω απ’ τις ξένες πόρτες
ζητιανεύουν ένα χαμόγελο
μία αρχή
έναν βράχο να σταθούν
προτού παραδοθούνε…
Το φταίξιμο δικό μας
των γονιών
τα μάθαμε να κλαίνε
αντί να πολεμούν
να βρούν το μονοπάτι…

Γιώργος Λευθέρης
10.2.11

Κραυγές

 Από τη παγκόσμια επικαιρότητα

Χιλιάδες οι σκληρές

άναρθρες κραυγές

των τωρινών

αδύναμων ανθρώπων…

Στο πουθενά

καλπάζουν τα άλογα

γκρεμίστηκε η πατρίδα

πυξίδα δεν υπάρχει

οι σκλάβοι

ψάχνουνε να βρούνε φώς

πάει καιρός

που ο ήλιος έχει σβήσει.

Φανάρια δεν υπάρχουν…

Κουρελιασμένες σέρνονται

των μανάδων οι κραυγές

με τις παιδιάστικες φωνές

στα δουλοπάζαρα να κλαίνε…

Όμως τον οδυρμό του τίποτα

της απόγνωσης το χάος

οι χορτάτοι κυνηγοί

τα αγνοούν

δε θέλουν να τα ξέρουν

φαντάζουνε γι αυτούς

ξένες  βοές

για αυτούς που δεν ακούνε…

Αλήθεια μέχρι πότε;

Κάποια στιγμή

το κλάμα των πολλών

θα πνίξει

το μακάριο ύπνο των ολίγων…

Εκτός και ξυπνήσουμε

Πριν την ολική καταστροφή

Και όλοι μας σωθούμε…

Γιώργος Λευθέρης

2΄2΄11